Anton Pavloviç Çehov
Përktheu nga rusishtja: Mustafa Tukaj —-Ky tregim është marrë nga faqja e shkrimtarve shkodran
Mësuesi i bukurshkrimit Sergej Kapitoniç Ahinejev po martonte të bijën, Nataljen, me mësuesin e historisë dhe gjeografisë, Ivan Petroviç Loshadinin. Hareja e dasmës rridhte lumë. Në sallën e pritjes këndonin, luanin, vallzonin. Nepër dhoma, si të shushatur, venin e vinin shërbëtorët e huazuar përkohësisht nga klubi, me frakë të zinj dhe kollare të bardha të ndotura. Ndihej një zallamahi zhurme e zërash gjithandej. Të ulur në divan pranë njëri-tjetrit, mësuesi i matematikës, Tarantulov, francezi Padekua dhe kontrollori i rangut të ulët të taksave Egor Venediktiç Mzda si me ngut e duke ndërprerë tash e parë njeri tjetrin po u tregonin miqve të tjerë raste varrimesh përsëgjalli dhe po u shprehnin mendimet e tyre mbi spiritizmin. Që të tre nuk besonin në spiritizëm, por gjithësesi pranonin se në botë kishte aq shumë gjëra që mendja e njeriut nuk mund t’i rrokë. Në kthinën tjetër mësuesi i letërsisë, Dodonskij, po u spjegonte miqve rastet, kur roja kishte të drejtë të qëllonte kalimtarët. Siç e shihni, bisedat ishin disi të frikshme, po prapë mjaft të këndshme. Nga oborri, njerëz që për shkak të gjendjes së tyre shoqërore nuk u lejohej të hynin brenda, afroheshin pranë ditareve e soditnin plot kureshtje.
Fiks në mesnatë i zoti i shtëpisë, Ahinejev, hyri në kuzhinë të shihte në ishte gjithçka gati për darkën. Kuzhina qe mbushur fund e krye me një tym rosash e patash që piqeshin si dhe aromash të tjera. Mbi dy tavolina, në një rromujë artistike, qenë vendosur e shpërndarë meze të shumëllojshme dhe pije. Pranë tavolinave vente e vinte Marfa, kuzhinierja, një grua si vozë, me fytyrë të kuqe dhe që kishte shtrënguar fort barkun e saj të tejfryrë.
-Pa ma trego pak blinin, nënoke! – i tha Ahinejevi duke fërkuar duart e lëpirë buzët.- Bah, ç’aromë! Një mrekulli e vërtetë! Do ta kisha përlarë të gjithë kuzhinën! Pa, hë, hajde ma trego blinin!
Marfa iu afrua një froni dhe me kujdes ngriti një fletë gazete të lyrosur. Poshtë kësaj fletë, mbi një tavë të madhe prehej një bli i bëshëm deti, i larmë nga erëzat dhe i gatuar me ullinj e karrota. Ahinejevi ja nguli sytë blinit dhe ofshau. Fytyra i ndriti, sytë iu zmadhuan. U përkul paksa dhe buzët i lëshuan tingullin e një rrote qerreje të pavajisur. Pastaj kërciti gishtat nga kënaqësia dhe përsëri “ mcuq- mcuq” pllaquriti buzët.
– Ua! Tingulli i një puthje të zjarrtë! Me kë na u puthke këtu, Marfushka? – u dëgjua një zë nga kthina fqinjë dhe në derë ia befi koka e qethur e Vankinit, ndihmëspërgjegjësit të edukatorëve të shkollës.(1) ( Lloj edukatori në Rusinë e pararevolucionit – Shën. i përkth.) – Me kë na qenke këtu, ëëë?Aaaa…më bëhet qejfi!…Me Sergej Kapitoniçin? Goxha plak bandill, s’ke ç’thua! Po na kërcekeni polonezën tete – a- tete!
– Mua as që më pëlqen fare të puth njeri, – tha ai disi i turbulluar,- kush të tha se po putheshim, budalla? Unë thjesht…i pllaqurita buzët… si të them… në lidhje me…perceptimin e kënaqësisë…. që më dha…pamja e peshkut…
-Thuaja ndonjë tjetri këtë!
Vankini u zgërdhi dhe koka e tij u fsheh pas derës.
Ahinejevi u bë lulkuq në fytyrë.
“Një dreq e di tani!- mendoi.- Kushedi ç’do të trillojë ky maskara! Do të mbushë gjithë qytetin e do të më bëjë me turp, derri i derrit!..”
Ahinejevi hyri në sallën e pritjes me droje dhe me bisht të syrit u përpoq të dallojë se ku ndodhej Vankini. Ai rrinte në këmbë pranë pianos dhe, si kapadai, qe përkulur paksa e se ç’po i pëshpëriste në vesh kunatës së inspektorit e cila qeshte.
“Për mua e kanë! – mendoi.- Për mua, qoftë i mallkuar! Dhe ajo i zë besë…që ç’ke me të! Dhe qesh! O, zot! Nuk duhet lënë kështu..jo…jo. Duhet të bëj diçka, që të tjerët të mos e besojnë…Do t’ua tregoj të gjithëve si ndodhi dhe ai, pastaj, do të merret si budalla e shpifarak prej tyre.”
Ahinejevi kroi kokën, ende disi i turbulluar, iu afrua mësuesit të frëngjishtes, Padekuasë.
– Sapo isha në kuzhinë të shihja për darkën, – i tha.- E di se të pëlqen peshku dhe..unë, vëllaçko, kam një bli, që ç’të them! Alamet, një metër e gjysmë i gjatë! Ha..ha..ha!… Po, me që ra fjala, se desh harrova.. Aty në kuzhinë, pikërisht në lidhje me blinin që folëm, mund të sajohet fare mirë një anekdotë! Hyj në kuzhinë dhe dua të kontrolloj për gjellët…Shoh blinin dhe goja më shkon lëng dhe nga kënaqësia e erëzave, mbledh buzët si peshk dhe i pllaquris…Mu në këtë çast, ai budallai, Vankini, hyn në kuzhinë dhe thotë…hahaha… nuk ta merr mendja se ç’ thotë “Aaa, po u puthkeni këtu, ëëë!” Dhe me kë, pa!…Me Marfën, kuzhinierën! Bah, ç’budalla me brirë! Atë të dhëmbin sytë ta shohësh, as surrat as sifat, kurse ai të thotë…po putheni! Tyryfyli!
– Kush është tyryfyl? – pyeti Taratulovi që po afrohej.
– Vankini, sigurisht… Hyj në kuzhinë…
Dhe pastaj ia tregon fill e për pe ndodhinë.
– Më bëri të gajasem, tyryfyli! Po të qe për mua, më mirë do të kisha puthur një dosë, se Marfën.- shtoi Ahinejevi, që hodhi sytë për rreth dhe pa mbas tij kontrollorin e taksave, Mzdanë.
– Po flisnim për Vankinin, – i tha. – Tuhafi! Hyn ai në kuzhinë, më sheh pranë Marfës dhe trillon pastaj këtë e atë. “ Ç’po bëni, thotë, po putheni?” E kishte nga pija, me siguri! Kurse unë them, më mirë puth një bibë, se Marfën. Le, pastaj, që kam edhe grua, mor tyryfyl! Më gajasi fare!
– Kush të gajasi? – e pyeti prifti, që jepte mësime feje në shkollë, i cili po afrohej.
– Vankini. Isha në kuzhinë dhe po kënaqesha tek shihja blinin…
Fill e për pe.Tashmë, pas afërsisht gjysmë ore të gjithë miqtë e kishin mësuar historinë e blinit dhe Vankinit.
“ Le të shkojë tani e të llomotisë!” mendoi Ahinejevi që fërkonte duart. “ Le të shkojë, po deshi! Me të nisur të tregojë, do t’ia mbyllin gojën: Mjaft, budalla, mjaft na çave dërrasa! Dimë gjithçka!”
Aq shumë u qetësua Ahinejevi, sa piu nga shendi edhe katër gota të tjera. Pastaj mbas darkës, si përcolli çiftin në dhomën e gjumit, shkoi në kthinën e tij dhe fjeti si qëngj, ndërsa të nesërmen, as që i kujtohej më ndodhia me blinin. E, po, njeriu vërtet synon, por zoti vendos e gjykon! Por gjuha e ligë e bëri punën e saj të ligë, ndërsa hileja e Akinejevit nuk i erdhi në ndihmë!Tamam një javë më pas, më saktë të mërkurrën pas orës së tretë të mësimit, kur Akinejevi po rrinte në mes të sallës së mësuesve dhe po diskutonte për prirjet e pamoralëshme të nxënësit Visekin, iu afrua drejtori dhe e thirri mënjanë.
-Shiko, si është puna, Sergej Kapitoniç,- i tha drejtori. -Të më falni…Nuk më përket mua, por, gjithsesi duhet t’jua bëj të qartë…E kam për detyrë…Që ta merrni vesh, qarkullojnë fjalë… sikur ju jepeni ca si shumë pas asaj…kuzhinieres…Nuk është puna ime, por… bëni ç’të doni me të, puthuni…, por, ju lutem, mos bini në sy! Ju lutem! Mos harroni asnjëherë, se jeni pedagog!
Ahinejevi ndjeu të ftohtë në trup dhe shtangu. Pastaj, si ta kishte pickuar një roj i tërë bletësh, apo të ishte përvëluar me ujë të nxehtë, ia mbathi për në shtëpi…Shkonte në shtëpi dhe i bëhej sikur i gjithë qyteti po e shikonte, a thua se ishte i lyer me katran të zi…Në shtëpi e priste një tjetër bela.
-Ç’ke kështu, që nuk po të shtyhet hiç buka? – e pyeti e shoqja gjatë drekës. – Ku e paske mendjen? Tek dashuriçkat e tua? Të paska marrë malli për Marfushkën tënde? Mos do shtatë gra edhe ti, si muhamedan? Ëëë,?! Gjithçka kam marrë vesh! Njerëzit e mirë m’i çelën sytë! Uuuu, barbar i dreqit!
Dhe ia krisi një shpullë në faqe!…Ai u ngrit nga tryeza me këmbët që nuk i zinin dhe, pa kokore e pallto, mbrriti çalë – çalë te shtëpia e Vankinit. E gjeti aty.
– Maskara!- iu drejtua.- Ç’pate që më njollose para gjithë botës? Pse shpife kundër meje?
– Kush shpifi? Ç’po trillon kështu?
– Po kush, atëherë, paska shpifur sikur unë qenkam puthur me Marfën? Ti jo, po thua? Ti jo, o maskara?
Vankini nisi të kapsallit sytë e të dridhet me të gjitha fijëzat e fytyrës së tij të dërrmuar. Pastaj ngriti sytë drejt një ikone dhe tha:
-Më vraftë zoti, më vraftë! M’u qorrofshin të dy sytë e ballit e ngordhsha në vend, po qe se kam thënë qoftë një fjalë të vetme për ty! Dheu mos më trettë! Kolera më shpëlaftë!
Ai e ndjeu se Vankini nuk po gënjente. Me ç’dukej nuk kishte shpifur.
“ Po kush, atëherë? Kush? ” nisi të vriste mendjen Ahinejevi, duke kaluar nepër sitën e kujtesës të gjithë të njohurit e tij e duke i rënë gjoksit. “ Kush, pra? ”
Edhe ne po e pyesim lexuesin:
-Kush, pra?
