Jam në Ksamil me pushume. Plazhin e bëjmë te “Pulëbardhat”. Kështu quhet vendi, edhe pse aty nuk duket asnjë zog i tillë. Një copë parajse e vogël buzë detit. Janë nëntë rreshta çadrash dielli. Një brez i ngushtë pishash të bardha ndan rrugën nga rëra. Lëmshi i diellit, si fole e zjarrtë zogjsh, ngrihet ngadalë çdo mëngjes mbi kurorat e blerta të pishave. Çadra të reja, gjithë ngjyra të ndezura, mbushin gjiret e vegjël të bregut, përkundër blusë së thellë të ujit. Plazh me rërë të bardhë e ujë të kaltër, që merr shpejt thellësinë, sapo futesh në të. Atje shkojmë prej më se një jave.
Të shtunave dhe të dielave vendi mbushet plot që herët në mëngjes, me pushues nga vendi e bota. Për të gjetur një çadër të lirë, duhet të shkosh herët. Nuk e di pse pushuesit lakmojnë më shumë pikërisht këtë vend, megjithëse bregu është i gjatë e gjithë gjire plot hir.
Gruaja do vinte më vonë, se do gatuante drekën, do bënte edhe ndonjë punë në shtëpi. Ditën tonën e kishim. Mora termusin e vogël, një tip kove ftohëse me kapak, me një shishe ujë të ftohtë brenda, disa kokrra fiq në të dhe u nisa. Dal në mëngjes, sa vijnë nga fshati fiqtë dhe marr racionin e ditës.
U zhvesha me te shkurtra e u ula në shezlon, me një libër në duar. Vëllimi i tretë i romanit “Lufta dhe paqja” i Tolstoit. Dy vëllimet e para i kam mbaruar në Tirane. Është kohë e mirë për të lexuar, veçanërisht në mëngjes, nën aromën e jodit të freskët, kur nuk e ke gruan pranë.
FJALA – LETERSI
Çmimi i shezlonëve është ca i kripur këtu, më i kripur se uji i detit. Mengjithatë, të gjithë e lakmojnë. Kërkesë – ofertë. Qejfi paguhet: Deti blu dhe dielli i shdritshëm shesin çadrat shumëngjyrëshe të bregut. E paguaj në fillim, se s’dua të mbaj para nëpër duar.
Shkoi ora nëntë dhe njerëzit u shtuan te “Pulëbardhat”. Tani nuk sheh më çadra bosh. Sa mirë bëra, që erdha herët, përndryshe, puthu me Milon. Shezlonat janë pranë njeri – tjetrit dhe duket sikur, po të hapësh krahun, mund të prekësh mishrat e trendafiltë të një gruaje a një burri tjetër të huaj, që është shtrirë në qejfin e tij në çadrën ngjitur. “Ç’janë këta shezlona kështu, bythë më bythë me njeri – tjetrin? – tha gruaja, kur erdhëm në fillim. Pastaj u mësuam. Pak ditë do qëndronim e do iknim. Dëshira për të fituar sa më shumë nga këto ditë të nxehta, i shtyn pronarët t’i vënë çadrat ngjitur me njera – tjetrën.
Njerëzit afrohen, heqin rrobat e lehta dhe mbeten me të shkurtrat e plazhit. Shikoj prapa syzeve të errta të diellit, procesin e zhveshjes së tyre, ashtu siç zhvishen kallinjtë e misrit në vjeshtë. Vetëm se këtu, kallinjtë – njerëz, zhvishen në korrik. Më pëlqen ky proces i zhveshjes së trupave njerëzorë në plazh. Eshtë një ritual i bukur, që ndodh vetëm në verë. Rroba shumëngjyrëshe, që të kënaqin syrin, ashtu, rrypa – rrypa, në këto ditë të nxehta.
Ja, ajo vajza e re atje, dy çadra më tutje, e sapoardhur, vështron një copëherë me ndrojtje përrreth, se mos po e shikon njeri, para se të ulet të heqë rrobat e të dalë në diell me veshje plazhi. Ndoshta vjen për herë të parë në det për këtë vit dhe i vjen zor që ngjyrën e lëkurës e ka të bardhë si bora. Ndërsa kjo gruaja trashaluqe këtu, ngjitur me çadrën time, as që e çan kokën fare nga zhveshja.
Eh, plazh, i zhvesh njerëzit nga të gjitha rrobat, nga të gjitha postet shoqërore, nga të gjitha ofiqet politike, nga të gjitha medaljet e luftës e të punës, nga të gjitha vyrtytet dhe mëkatet, nga te gjitha mendësitë krahinore, nga të gjitha besimet fetare e i bën njësh, të barabartë, ashtu siç i ka bërë mamaja. Ka shkruar edhe Driteroi një vjershë për këtë zhveshje.
Po afron ora dhjetë dhe gruaja nuk po duket akoma. Kështu e bën përditë. Do gjendet patjetër një punë a një arsye ta vonojë për të dalë në det. Por kjo nuk është problem, nuk mërzitem, kam ku i kullos sytë. Ja deti, ja rëra, ja pishat, njerëzit e zhveshur. Pastaj, kam me vete edhe Tolstoin. Problem i vetëm është, se shumë njerëz e shikojnë bosh shezlonin e gruas dhe afrohen e pyesin: “E lirë është kjo çadër?” Ata mendojnë se jam i përkohshëm këtu dhe do ngrihem të iki. Ku ta dinë ata, që pres gruan! U përgjigjem shkurt se është e zënë dhe largohen të mërzitur. U bë e disata herë që po më pyesin, aq sa po më bezdisin. Në fund të fundit, nuk kam ardhur në plazh për t‘iu përgjigjur pyetjeve të tyre, kam ardhur për pushime.
2.
Ja ku po afrohet një femër e re, rreth të njëzetepesave. E gjatë, rreth një e shtatëdhjetë centimetra, e pashme ta pish në kupë, me flokët e verdhë kaçurelë të derdhur mbi supe, me një buzëqeshje të çiltër në fytyrën e saj ovale, paksa të përgjumur. Edhe ajo pyet nëse çadra është e lirë. I them se ështe e zënë dhe se vetëm një shezlon është i lirë përkohësisht.
– A mund të rri edhe unë për pak kohë këtu, se më ranë këmbët duke kërkuar një çadër bosh? – thotë ajo, me një buzeqeshje të ëmbël në fytyrën e saj të ndrojtur, sikur po më lutej për një nder të madh që do t’i bëja. – Derisa të vijë shoku që po e pres nga çasti në çast.
Kjo ishte një situatë e re. Një vajzë e bukur po më lutej të rrinte për pak çaste në çadrën time, në vendin ku do të vinte të shtrihej ime shoqe. U përpoqa të jem i qetë dhe t’i jap një përgjigje të matur.
– Mundet – i thashë.- Por po pres time shoqe. Deri atëhere, po. Rri, si në shtëpinë tënde. Domethënë, si në plazhin tënd. Paratë e çadrës i kam paguar. Gruaja nuk po duket akoma.
Ajo falenderoi dhe vuri mbi shezlon çantën e vogël prej cohe të kuqe që mbante në krah. Një erë e lehtë parfumi, si aromë pjepri, u përhap përrreth. Nuk po kuptohej nëse ishte parfumi i saj, apo i ndonjë gruaje tjetër aty pranë. Po mbase ishte edhe ndonjë pjepër i hapur diku afër nesh. Pastaj u ul në shezlon, e gëzuar që kishte gjetur më në fund një hije. Ishte e veshur me rroba të lehta: sipër një bluzë të shkurtër lejla, me kopsa gri përpara. Poshtë, një minifund me ngjyrë të bardhë, me ca lule të mëdha shumëngjyrëshe.
Ishte një krijesë e hijshme, me pak ngjyrë çokollate në llërët e saj, që dukeshin poshtë mëngëve të shkurtra të bluzës. Edhe këllqet e këmbëve, poshtë fundit të shkurtër, kishin marrë paksa ngjyrë trëndafili nga dielli i plazhit. Pulpat e tyre të plota, tamam të një vajze të re, të pavrarë nga jeta, tregonin se pak ditë kishte atje.
Qëndroi ashtu, e pazhveshur një copëherë, duke vështruar përrreth, si një sorkadhe e trembur. Dukej sikur nuk e mbante vendi nën këtë çadër të huaj plazhi, me një të panjohur poshtë saj. Edhe unë, po ashtu, u ndjeva i bezdisur. Më mirë të them, i hutuar. Doja të hapja një bisedë të shkurtër me të, për të mos mbetur si guak, se ishte mungesë respekti për të sapoardhurën të mos flisja, po fjalët nuk më lidheshin me njera – tjetrën.
Zura të mendoja: Përse erdhi pikërisht te çadra ime kjo vajzë? Natyrisht, nuk kishte gjetur një çadër tjetër të lirë. Por ka edhe çadra të tjera me nga një njeri këtu, ku mund të qëndronte përkohësisht. Atëhere, përse pikërisht tek unë? Sigurisht që e ka patur një arsye. Kishte shumë përgjigje për këtë pyetje, por nuk veçoja dot asnjerën. Pas pak, nxori nga çanta telefonin dhe foli me dikë. Ishte një I-phone i markave të fundit.
– Alo, jam te plazhi “Pulëbardhat”, atje ku e lamë. Po, po, atje ku ishim dje. Hë, zemër! Pra, nuk vonohesh, ë! Kur të vish këtu, bëj një zile, se dal në hyrje të plazhit e të marr. Çao. – Ajo e mbylli telefonin, pastaj m’u drejtua mua. – Më falni që ju bezdisa, po kështu erdhi kjo punë. Në fundjavë paska shumë njerëz. E lashë me shokun të vijmë këtu, se nuk e njohim mirë Ksamilin. Ai vajti për një punë në qytet. I nxehej makina gjatë rrugës, kur erdhëm dhe kërkon një teknik për ta kontrollluar.
– Nga Bregdeti i ratë? – pyeta.
– Nga bregdeti- tha ajo.
– E po, kuptohet, Llogaraja ua merr shpirtin makinave. – Ajo vazhdonte të rrinte e ulur në shezlon. Dukej se ishte në mëdyshje për atë se çfarë duhet të bënte. Vendosa syzet e errëta të diellit dhe hodha sytë te libri, për ta lënë të qetë në punën e saj.
Ajo vështroi edhe një herë tjetër orën e vogël që kishte në kyçin e dorës se majtë, me një zinxhir në ngjyrë floriri. Pa edhe një herë nga unë, sikur donte të merrte leje, pastaj hapi gojën e bukur:
– Po zhvishem – tha, me një buzëqeshje të lehtë në fytyrë. – Besoj se nuk ju shqetësoj. Po forcohet vapa dhe nuk e di se kur do kthehet shoku. Po ti mos u mërzit, do ta liroj shezlonin, sapo të vijë shoqja juaj.
– Jo, – thashë. – Nuk më shqetëson aspak zhveshja jote. Këtu të gjithë janë të zhveshur – dhe bëra me kokë nga plazhistët. – Çudia do ishte, sikur të mos zhvisheshe, se do dukeshe si dhia në mes të dhënve – dhe buzeqesha lehtë. Edhe ajo buzeqeshi.
– Faleminderit – tha.
Hodha sytë prapë te romani. Doja t’i jepja të kuptonte, se nuk e kisha fare mendjen te ajo, kur po zhvishej. Por sytë, prapa syzeve, vetëm atë shikonin. Ishte si një magnet që më tërhiqte fuqishëm. Hoqi fillimisht bluzën e shkurtër, duke zbërthyer kopsat përpara. Vështroi llërët e saj të plota, që kishin filluar të merrnin ngjyrën e kuqerremtë nga dy ditë plazh që kishte bërë. Në pjesën e sipërme të trupit, tani dukeshin vetëm reçipetat ngjyrë qumështi të rrobave të plazhit, me ca si njolla në blu të errët, si gjethe ulliri a si krahë dallëndishesh, në sfondin e bardhë. Natyrisht, edhe flokët e verdhë, që derdheshin mbi supet e bukura lakuriqe. I lidhi bishtalec dhe kjo bëri që t’i duket edhe më mirë qafa e gjatë dhe e hijshme.
Qendroi pak ashtu, gjysmë e zhveshur, pastaj hoqi minifundin. Kofshët e saj u zbuluan të plota para syve të mi. Rrobat e plazhit edhe poshtë kishin të njejtën ngjyre e dizenjo. Ishte një bukuri e trëndafiltë në ato mishra, që sapo u zbuluan. Dhe kjo bukuri ishte aq pranë, vetëm një gjysmë metri larg. Na ndante vetëm shkopi i çadrës në mes. Mjafton të zgjasja pak krahun dhe do prekja supin e saj të mermertë dhe rrypin e bardhë të reçipetave. Fillova të mendoj, se prej çfarë cope ishin bërë: pambuk, mëndafsh, kaftan, sintetikë apo çfarë tjetër. Një kureshtje e tepruar kjo, por ja që ishte e vertetë.
Ajo nxori nga çanta pastaj një tubet me krem plazhi dhe filloi të lyente trupin: në fillim qafën, krahët dhe supet, pastaj kofshët dhe kërcinjtë e bukur. E njihja këtë proces të lyerjes me vaj në ditët e para të pushimeve, për të mos u djegur nga dielli. Por tani sikur ndjeva emocione. Mendja në çast më shkoi për keq: Po sikur të më kërkonte t’ia lyeja unë shpinën e saj me vaj? Kuptohet, ato pjesë që ajo nuk mund t’i lyente dot vetë.
Atë ritual me vajin e plazhit e bëja çdo ditë me gruan time, edhe ajo me mua. Po me këtë vajzë të panjohur!… Përfytyrova dorën e lyer me yndyrën erëmirë të tubetit, që rrëshqet ngadalë mbi lëkurën e trëndafiltë të shpinës së saj. Në fillim supet, pastaj më poshtë, te rrypat e reçipetave, pastaj te brinjët, pastaj te beli, me kujdes, që të mos gudulisej, pastaj te kërbishtja. “Mos o zot, se do më zërë korenti! – thashë me vete.
Hodha edhe një herë sytë te libri i Tolstoit që kisha në duar. Një ndjenjë e beftë trishtimi më pushtoi. Ama paskisha zgjedhur libër për të lexuar në plazh! Të kisha marrë të paktën “Zonja me kone”, të Çehevit, do ishte më mirë. Ose romanin “Trëndafil në gotë” të Agollit. Pra, diçka të lehtë, argëtuese, të bukur, melankolike, me aromë trëndafili brenda, po jo me luftra e beteja: “Ushtria e Napolonit u ndesh me ushtrinë e gjeneralit Kutuzov në betejën e Vaterlosë!” Jo, ky libër nuk ishte për plazh, sidomos, kur kishe pranë një vajzë të panjohur, të bukur e të zhveshur.
3.
U kujtova për gruan. Ku u zhduk kjo kështu sot? U bënë tri orë që jam në plazh. E dija që do vonohej, po jo kaq. Mora telefonin dhe i bëra nje zile.
– Ku humbe kështu? – i thashë.
– Kam takuar një shoqe të maturës. Kisha kohë pa e parë dhe po pi kafe me të, te kafja pranë pallatit. Është me pushime këtu edhe ajo. U mërzite ti, shpirt?
– Jo, ç’ne? Kam plot shoqe këtu- i thashë. Harrova që pranë ishte vajza e panjohur dhe kafshova buzën. Edhe shoqen e maturës kishim mangut sot.
– Bëj qejf ti, bëj – tha gruaja. – Rëndësi ka të mos mërzitesh. Vij shpejt.
Nuk e di a i dëgjoi fjalët e mia vajza pranë. Edhe ajo kishte vënë tani një palë syze dielli me skelet të trashë bojëkafe, me xhama të kaltër. I kërkova leje për t’u futur në det. Kisha tri orë aty dhe temperatura ishte ngritur goxha. Po kujt po i merrja leje kështu? Një vajze të panjohur! Hajde mendje, hajde! Mirë do ishte të hynim bashkë në ujë, se edhe ajo njeri ishte, e vuante vapën. Të notonim nja dyqind metra ashtu, krah për krah, në detin e thellë e pastaj të ktheheshim. Po të lodhej ndonjeri, tjetri bërtiste për ndihmë dhe vinin varkat e shumta që çonin plazhistët në ishull e na shpëtonin.
Por, mos o zot: kishim plackat në çadër e s’mund t’i linim vetëm. Ajo, një telefon të ri, të kushtueshën, ndërsa unë, termusin, ku ruaja të freskët ujin dhe fiqtë. Se plazhi ka edhe hajdutë të vegjël, që fusin duart nëpër çanta, kur shikojnë që aty s’ka njeri. A do qëndronte ajo aty, derisa të dilja nga deti? Eh, ç’më bëre, moj grua!
– Posi, posi – tha ajo menjëherë, me një buzeqeshje të lehtë, e gëzuar që do më bënte një nder, si shpërblim që e futa në çadër. – Qëndroj unë këtu, mund të ikësh pa merak.
U drejtova nga deti. Nga uji, bregu plot çadra shumëngjyrëshe, ngjante si një pikturë moderniste. Kur u ktheva, vajza ishte e shtrirë në shpinë në shezlon me fytyrë nga qielli, me syzet e diellit në sy. Reliefi i kodrave të vogla të gjoksit të saj, ngrihej e ulej nën ritmin monoton të frymëmarrjes. Mos po flinte gjumë kështu? Ndoshta. Ajo nuk po reagonte fare. Do të më pyeste të paktën, si ishte uji. Dëgjohej vetëm një gërhimë e lehtë, si një këngë valësh që përplasen në guriçkat e bregut. Po, po, po flinte. Ama, të ruajtur që u paska bërë plaçkave!
Kisha aty një peshqir të madh plazhi, me të cilin fshihej gruaja, kur dilte nga uji. A nuk do ishte mirë t’ia hidhja mbi trup se mos ftohej? Kur fle njeriu, metabolizmi i trupit bie ndjeshëm dhe prandaj mund te ftohet edhe nga një erë e lehtë. Por, mos… kjo nuk bëhej, prandaj qëndrova në heshtje. Të paktën, të mos ia prishja gjumin. Pas pak ajo u zgjua.
– Më falni, – tha. – Më paska kapitur gjumi. Ishim në disko deri vonë mbrëmë dhe, kështu…. Si ishte deti?
– Valë, – i thashë, – nuk ka më mirë. Verë, kuptohet. Bën gabim që nuk zhytesh.
– E di, e di – tha ajo. – Por nuk do hyj, derisa të vijë shoku.
– Jeni të fejuar?
– Ashtu – ashtu. Jo zyrtarisht – tha – Kemi një vit që bashkëjetojmë, po nuk kemi bërë as fejesë, as martesë.
– E kuptoj – thashë. – Kështu e bëjnë të gjithë të rinjtë sot. Nga Tirana ?
– Jo, unë jam nga Shkodra. Atje e kam familjen. Mbarova shkollën dhe qëndrova në Tiranë me punë, në bankë. Dhe kështu, u lidha me këtë shokun.
– Domosdo, do lidheshe, nuk do rrije pa u lidhur – thashë. Ajo buzeqeshi. – Ah, Velipoja! – psherëtiva padashur, si një njohës i mirë i plazheve. – Ke qenë ndonjëhere atje? – Më ishte zgjidhur gjuha dalëngadalë, pas daljes nga deti.
– Natyrisht që kam qenë – tha ajo. – Derisa mbarova shkollën e mesme, atje shkonim me familjen për pushime.
Ra heshtja nën çadër. Nuk kisha gjë tjetër për të thënë. Edhe ajo, me sa duket, po ashtu. U kujtova që nuk kisha ngrënë mëngjes. Me vete kisha marrë vetëm fiqtë. Mund të haja ato, në vend të bukës. Fiqtë ishin aty, në termus, të freskët, të ëmbël, bashkë me shishen e ujit. Katër kokrra të fryra nga pjekja e plotë, në ngjyrë kafe në vjollcë, gati të shpërthenin si zjarre të vegjël. Dy për mua dhe dy për gruan. Mendova: Nuk mund të ha fiq në sy të kësaj vajze e të mos i jap një kokërr. Kjo do të ishte e pahijshme. I bëra gati dy kokrra, natyrisht ato të gruas, t’ia jepja.
– Kam pirë kafe tani – tha vajza, me një buzëqeshje të ëmbël. – Kështu që, më vjen keq, se edhe unë i dua shumë, por tani nuk mund t’ia prish kafesë.
– Mirë – i thashë, – po ti le këtu, në termus. Aty jane ftohtë. Vetëm uroj të mos vijë gruaja para se t’i kesh ngrënë, përndryshe …
– Dakord – tha dhe buzëqeshi.
4.
Dielli po ngrihej në kupë të qiellit, shoku i saj nuk po dukej të vinte. Gruaja ime, jo se jo. Mendova të futesha prapë në det, po vajza ma prishi planin.
– E di si? Po zhytem edhe unë një herë – tha. – Shoku po vonohet dhe nuk duroj dot më pa u freskuar.
– Mirë, – i thashë. – Unë këtu jam. Mos ki frikë për plaçkat.
– Vetëm telefoni është me vlerë – tha ajo dhe vuri buzën në gaz. – Te tjerat…
– A di not mirë? – Kisha harruar që shkonte çdo vit në Velipojë.
– Po, po, – tha, – mos u bëj merak.
– Shiko se mos lakmon e shkon te ishujt, se janë nja pesëqind metër det deri atje
– E di, e di – tha. – Nuk shkoj larg.
E pashë tek zhytej në ujin e kristaltë. Nga lëvizjet e krahëve, kuptohej se dinte not mirë. Rrobat e bardha të plashit, dukeshin e zhdukeshin në ujët blu, si ca pulëbardha te vogla, sipas lëvizjeve të saj. Ishin ato “pulëbardha” që më bënin ta dalloja nga notuesit e tjerë pranë saj.
Papritur ra zilja e telefonit. Kisha dremitur paksa në shezlon dhe më kishin mbuluar djersët. Telefoni ishte i vajzës, që ma kishte lënë t’ia ruaja. S’dija si të bëja. Nuk njihja asnjeri nga të sajtë. Telefoni vazhdonte të cicërinte me këmbëngulje, si një zog i trembur. Më në fund vendosa ta hap.
– Alo, kë kërkoni, ju lutem?
Nga ana tjetër, në fillim një heshtje e shkurtër, pastaj një zë mashkulli:
– Më falni, po kush jeni ju, që po dilni në telefon?
– Jam një pushues këtu, në plazh, te “Pulëbardhat”.
– Po ç’doni ju, me atë telefon atje? – pyeti tjetri.
– Më falni, po e zonjusha tani është zhytur në det dhe ma la mua ta ruaj. Kaq. Çfarë t’i them kur të dalë nga uji?
– Ashtu, ë! I thuaj të më marrë, sapo të vijë.
– Po kush jeni ju? Si t’i them asaj?
– E di vetë ajo se kush jam. E njeh numrin tim. – Telefoni në anën tjetër heshti.
Vajza u kthye nga uji. Ngjyra e çokollatës në lëkurën e saj të lagur, dukej tani më e theksuar. Fytyra, pas gjumit të shkurtër dhe larjes në det, me ato flokët bjondë përreth, ishte më e çelur. I thashë të hapte telefonin e të shikonte kush e kishte marrë. Tha se ishte shoku i saj dhe i ra ziles së tij, duke u larguar paksa nga çadra. Përfytyrova bisedën e nxehtë mes tyre:
Ai: – Ku ishe, kur të mora në telefon?
Ajo: – Sapo kisha hyrë në det. Prita, prita, po ti u vonove.
Ai: – Sa herë të kam thënë, që të mos hysh në ujë pa mua, se deti është i keq këtu e ka rreziqe!
Ajo: – E di, e di, më ke thënë, po nuk durova dot. Ishte e tmerrshme të rrije në diell, ndërsa deti ta bënte me sy.
Ai: – Po ai karabushi që më doli në telefon kush ishte?
Ajo: – Eshtë një njeri i mirë, i panjohur, më bëri vend në çadrën e tij, se nuk kishte vende bosh në plazh. Për kokën tënde, nuk ka arsye të shqetësohesh.
Ai: – E, mirë, mirë, mos m’u hiq si viktimë e persekutuar tani, se një pyetje të bëra, nuk të vrava. Shko mblidh plaçkat, se do largohemi, do shkojmë në plazh tjetër me shokët.
Ajo mbylli telefonin, erdhi veshi fundin dhe doli në hyrje të plazhit. Pastaj u kthye bashkë me një djalë të ri në krah. Me sa dukej, shoku i saj.
– Ç’kemi xhaxha, mirë jeni? – pyeti ai.
– Faleminderit, mirë – iu përgjigja.
– Ne po largohemi për në një vend tjetër – tha vajza. – Faleminderit shumë që më latë të rrija këtu, për kaq kohë.
– Po, jo, moj vajzë. Ç’është ajo fjalë. Ju mund të vazhdoni të rrini këtu, të dy bashkë, përse të largoheni? Tani erdhi ora të iki unë për shtëpi, se po fillon vapa. Kështu që, çadra për nja tre – katër orë do jetë e lirë. E lirë fare. Ju s’do paguani gjë. Përse të largoheni që këtej?
– Jo, – tha djali. – E kemi lënë me shokë të shkojmë në një plazh tjetër, ca larg prej këtu. Na vjen keq.
U mërzita që po largoheshin, po s’kisha ç’bëja. U kujtova se në termus ishin akoma dy kokrrat e fiqve të gruas.
– Po mirë, merrni të paktën këto dy fiq, se janë tuajat – i thashë vajzës. – Ne kemi të tjerë në shtëpi. – Ata heshtën për një çast. Vajza shikoi nga djali, pastaj nga unë, pastaj nga fiqtë.
– Merri, merri – i tha ai. Ia zgjata vajzes fiqtë. Ata u larguan përmes ylberit të çadrave të plazhit duke thënë: “Mirupafshim”. Çfarë “mirupafshim?” Ku do shihemi më? Më mirë të thoshnin, “lamtumirë”.
Mbeta i vetëm në çadër. Një ndjenjë e thelle trishtimi më pushtoi, për arsye që nuk i kuptoja. Ajo vajzë ishte si një mirazh që u duk e zhduk në çast dhe… aq. Tani kisha vetëm romanin e Tolstotit në duar. Faqe 178: “Napoleoni thirri me urgjencë mbledhjen e jashtëzakonshme të Shtabit të Ushtrisë”. Në termusin tim kishte mbetur vetëm shishja plastike e ujit bosh.
Sytë më shkuan te gjoksi im, ku dukeshin një tufë qimesh të bardha. Ngjyra e zeshkët e lëkurës së nxirë nga dielli, e bënte më të fortë kontrastin me to. “U plakëm!- thashë me vete. – Po na mblidhet lëmshi”. Po u afrohesha të shtatëdhjetave. Ndoshta, ky ishte viti i fundit që vinim në det. Plazhin pastaj do ta shikonim në televizor, se dielli na bën dëm për tensionin. Ndërsa ajo vajzë do vinte mbase, edhe për pesëdhjetë vjet të tjera në plazh. Natyrisht, jo gjithmonë vajzë. Kështu është jeta. Lamtumirë, pulëbardha ime!
