Edhe pse jetuar në kohë ndjehemi të shokuar.
Kështu që shiu i rrëmbeu dalin memories.
Lene gjurme shpirtit shiu i vjeshtes pastron,
pluhurin e kohes e largon.
Hapet një dritare Shohim boten,
veteveten këtu, ecim rrugëve të jetes,
shikojme horizonteve.
Qiellin nga rrezet perflakur
diellin e ngrohte e ndjejm ne shpirte
kur gojme njerez te mire.
Jeta jone merr kuptim është Zoti që na vështron
dhe që shpesh vuajme, mos gaboni.
Fjala gabova është një intermexo,
ku shpirti ka ndjere dhimbjen.
Verboni i një qetësie, si një pasqyrë e lindur.
Vargu vjen me ngjyra shprese tërheqë
një dhimbje apo siklet Për gabimet ne jete.
Shkroi: Lindita Kopliku
