(Nga thellësitë)

0

Përktheu: Gladiola JORBUS

Poezi nga Anzhela Dimcheva

De profundis

Me sy të nxjerrë, poezia ende këndon –

trishtimi i saj nuk është i pakuptimtë.

Me duar të thyera, poezia ende mbart –

ngarkesa e saj nuk është paraja, por përgjegjësia.

Me këmbët e ngërthyera, poezia ende shpejton –

Së afërmi është dita e guximit të vdekshëm.

Me ëndrrat e saj të djegura, poezia mendon –

e detyruar të heshtë, nuk sjell asnjë fat.

Me zemër të thyer, poezia di:

shpirti i saj nuk është këtu, në epiqendër të rreshtit.

Pa dëgjim dhe zë, poezia këndon –

përgjithmonë e lumtur – nga pranvera e saj kristalore.

Pavarësisht se çfarë themi – në zemërim apo në pasion –

poezia e shkëlqyer nuk është veçse

një armaturë e gjallë njerëzore.

Bora

Bora

është zjarr i magjepsur

dhe bardhësia u vë flakën shtëpive.

Solemne dhe pashmangshmërisht të rrepta,

aty digjen grimasat e mbrëmjes.

 

Kolona mermeri, aq antike,

ngrihen në errësirë

papritur,

njerëz të varfër, të dashuruar dhe të sëmurë

dalin të përshëndetin njëri-tjetrin.

Gishtat e çmendur prekin

lakuriqësinë mosbesuese …

Midis shkurreve të errëta

thumbat fshihen –

si gjethe të kuqe, duke rënkuar.

Dhe si në një teatër helen

(në një film surreal!),

Nga pas maskave

era po fryn –

e gëzuar që ka mëkatuar …

PËRGJIGJE

Ju lutem, shkruaj komentin tuaj!
Ju lutem, shkruaj emrin tuaj këtu

Kjo uebfaqe përdor Akismet, për të ulur spam. Mëso se si procesohen të dhënat e komentit tuaj.