Nga:Gladiola Robus
Fleur de lis – (Zambak)
Peizazh murrak.
Lauresha hesht.
Bilbili tretet
në melankoli.
Si një bohemë, nuhasja jetën.
Kur ti më quaje – Fleur de lis.
Gjëmojnë liqenet, plot tallaze.
Siç bubullin qielli – ogurzi.
Dyer të drunjta,
veshur me myshk.
Presin të çelen nga Unë a Ti.
Ngjyra e flokëve si obsidian
Tashmë i ngjet një malli gri.
Si një bohemë, nuhasja jetën.
Kur ti më quaje – Fleur de lis.
Fluturat vdesin në diell
Diku larg,
në Hiperborean mistike
…fluturat vdesin në diell.
Nata është tretur në ëndrra.
E zbehtë dhe përbuzëse,
errësira fshihet në skutat e shpirtit,
aty – ku flenë historitë me lule dhe zogj,
aty – ku struken fjalët që heshtjen trazojnë.
Tempujt e përhimë ruajnë
lutjet e shenjta.
Zotit i falesh, zhytur në gjunjë.
Drita pllakos botën.
Nuk ka më natë.
Yjet kanë humbur.
… fluturat vdesin në diell.
Bulëza vese
fërgëllojnë në bebëzat e tyre.
Në sy u shfaqet një lot i fundmë,
që bie mbi petalet njëngjyrëshe
të violetave emblematike.
Dita nuk i ngjan më vetes.
As natës, jo.
Diku larg,
në Hiperborean mistike,
kruspullohet hëna
dhe brerorja e saj.
Nën agoni psherëtimash,
…fluturat vdesin në diell.
Tingujt
Tingujt e zbehtë të një flauti
Dëgjohen – përtej liqenit të lotëve.
Një botë tingujsh- e brenda secilit tingull,
Një dhembje e angësht.
Erërat ulërijnë si të marra
Dhe tingujt struken në ëndrra.
Eklips
Ndjesitë – të tëra i zgjedhoj
sipas motiveve të tua.
Përroi i dashurisë buçet…
Vërshon mbi ty, mbi mua.
Me lëkurën tënde mbështillem.
Gjithësisht eklipsohem prej saj.
Morfologjia e prekjeve tona,
pranverën rizgjon ngadalë.
Fjalë të ëmbla, të pathëna
çelin mbi buzët plot zjarr.
Bajamet – ngjyrë trëndafil
lulëzojnë në çdo acar.
Trëndafili i dymbëdhjetë erërave
Krahët hap drejt qiellit,
pas angështisë së mostingëllimit.
Aroma jote,
bëhet hyjnore dhe e përjetshme.
Erërat e tua enden pa busull.
Nga njëshi te dymbëdhjeta,
secila syresh mbart një emër –
e acartë, e tërbuar, e ngrohtë, flladitëse,
e lehtë, e butë, e lagësht, e fortë,
e lindjes, e jugut, e veriut, e perëndimit…
Dhe trëndafili i tyre –
një tjetër krijim i përkryer i Zotit,
si trupi i hijshëm i gruas,
vishet me drithërima mëkati.
Trëndafili i dymbëdhjetë erërave!
Eremit i vetmuar i gjithësisë!
Llamburin mbi shpresat e përlotura
në yjësinë e mallit.
Petalet e tua ngjajnë si tafta e mëndafshtë,
me faqe të shndritshme.
Të çmuara – si qumështi i derdhur nga gjiri i Herës
mbi dritësinë spirale të Via Lacteas.
