Më bukur se kaq! Më me ndjenj se kaq, nuk mund të ketë poezi, se këto! Pikrisht poetja Meri Mezini na bënë “dhurata” kaq sinjifikative në këtë prag ndërrimi vitesh. Ndaj këto poezi pa mëdyshje hyjnë pa” lëjen” e poetve , dhe kritikve mediokër në qiellin e larmishëm të poezisë.
“DHE PSE HAJDUTSHE UNË U DASHUROVA”
Do bëhem diell të prek fytyrën
E di që djellin e do në ç’do kohë
Në verën me diell do të kem unë fatin
Gjith trupin tënd unë do ta shoh.
Do të prek ngadal të puth unë buzën
gjoksin hajdutshe do të ta shoh
ke qef ti ngjyrosësh me nuancë çokallate
unë brenda teje luaj me to.
Këmbet e gjata do ti ngroh me rrezet
ngadal ngadal do ti skuq ato
krahet fshehurazi ti do mi hapësh
për rrezet e ngrohta kanë nevoj ato.
Të përqafuar fshehur mbas djellit
Unë shpirtin tënd arrij ta ngoh.
dhe pse hajdutshe unë u dashurova
jam dielli me rreze që zëmrën ta shoh.
Do bëhem diell deri sa t’më duash
dhe kur është dimër unë të të ngroh
brenda vetes po digjem
i tëri
do jemi të lumtur me rreze do të ngroh…
“DASHURIA NUK KA SY”
Mos e ndrydh shpirtin
e bukur
lëshoje atë të lirë
të vej të kërkoj binjakun
mos u shih ti në pasqyrë.
Mos i ndrydh ndjenjat
e tua
pse ke frikë të vish
drejt meje
mos më shih nga bukuria
dashuria vjen mes netëve.
Ti kalon më buzëqesh ëmbël
ah moj vajzë jam i shëmtuar
sa herë ti më delë përpara
Më dridhen gjunjë edhe duar.
Unë të buzëqesha ëmbël
të afrohem gjithë mirësi
meri sytë e mi shikomë
Unë shikoj botën te ty.
Zemra djalë për ty
ndjen dridhje
ajo ndjen vetëm për ty
Sytë i kam unë brenda shpirtit
ato nuk shohin bukurinë..
