Ju faleminderit Namik Selmani – Boston , 14 shkurt 2018
Foto : Flickr
Tashmë ajo ka pasaportën e vet në ditët që jetojmë. Quhet zyrtarisht Dita e Shën Valentinit
Shumë më tepër se një histori e dikurshme, e besueshme ose jo, është një ditë që e duam të gjithë. E në këtë urim botëror të gjithë kombet, të gjithë individët e saj në secilën moshë kërkojnë që të jenë sa më origjinalë në atë që duan të japin tek të tjerët.
E në këtë mision kaq të bukur jetësor e ka vendin e vet edhe lulja, edhe urimi, edhe mirënjohja njerëzore, edhe kënga, por edhe POEZIA. Se ajo shumë më tepër se trëndafilët që dalin nga arkiva e Google të mbeten në kujtesë. I vë nën jastëk, i vë në një qoshe të celularit. I lexon kur je i trishtuar. Para se t’i lexosh, gjen edhe një muzikë tangoje, një muzikë të bukur që të bëjnë atë goditjen e ëmbël në zemrën tënde. Sa e lumtur që është poezia që mban të tillë emocione. Uroj që edhe cikli që po ju sjell ose të paktën njëra prej poezive të këtij cikli të kishte këtë nder. Të paktën do të gëzonte një njeri. Mbase më shumë se një ose disa. Shumë më tepër dhe mua që ua sjell kësaj radhe si trëndafilët e bahcve shkodrane, përmetare, tiranase, çame beratase apo edhe më tej, po si TRËNDAILË ZEMRE.
Kurora e dashurisë
Dhe erdhën nga larg ushatarë syzgurdulluar
Me duar të gjakosura që mbjellin vdekjen dhe harresën.
Veç DASHURISË nuk ia dhanë natën e sterruar
Para saj mbretërit u gjunjëzuan dhe të mundur mbetën.
Dhe erdhën ciklone, termete, stuhi shkretëtire
Dhe erdhën cuname që rrëzuan drurë, shtylla e vila
Si filiz i pavyshkur në zemra DASHURIA mbeti.
Më e dlirë dhe pafajshme se vetë pafajësia
Dhe dolën nga deti peshkaqenë të uritur
Drejt saj u sulën çakenj, ujqër dhe dhelpra.
Veç atë, DASHURINË nuk e panë me flokë të thinjur
Ajo mbeti si lulja e porsakëputur e buqetës.
Dhe erdhën ushtri me avionë, bomba e raketa
Dhe ranë gjyle nga qielli që dogjën strehën dhe malin.
Dhe bënë shkrumb pragjet e pjergullat në vreshta.
Veç vrapin e DASHURISË drejt zemrave nuk e ndalën.
Dhe i vunë njeriut pranga, i morën syrin dhe dorën.
E mes gurësh me karrocë e bënë që të ecte si invalid
Po DASHURISË as dhe një kokrrizë nuk ia morën.
Ajo ishte dhe mbeti fitimtarja që na dha lumturi.
Dhe mori DASHURIA kurorën me margaritarë
Në theqafje jete u bë dritë dhe balsam.
Një emër gdhenda
Do të marr ca pikëla të arta nga toka dhe qielli
Do të marr blerimin që zgjoj gur e zgjon plisa
Do të marr një kurorë rrëzëllitëse nga dielli
Të vë në të sylumtur një emër të bukur si drita
Do të marr një mijë kroje që të dërgojnë te urimi.
Do të marr ca lule që çelin dhe në shkëmb
Të bëhet buzëqeshja det me valë gëzimi
Në një gur e në një lis emrin tënd do ta gdhend.
Do të marr një shportë e ta mbush me tinguj kitare
Do të zgjoj një Lanë të re me fjalën në kristalim
Do marr një gaz pranveror ku zgjohen livadhe,
Të vë shenjtërisht një emër të paharruar dritë
Do të marr një gërshërë dhe një gjilpërë magjike,
Do të marr petale nga një karafil i fresktët.
Do të marr bukurinë e borës majë lartësie
Të shkruaj me dorë të dridhur, sot e nesër
Farfurin fjala me drita
Pse m’i merr ti sytë e ballit
E më lë të verbëruar?
Nëpër faqe ku loz flladi
Do vë buzën e mjaltuar.
Pse ma merr fjalën e bukur
E më lë memec të gjallë ?
Nëpër buzë ku ndal një flutur
do sjell prillin të ndezë zjarr.
Pse ma ngrohke sot pëllëmbën
Nuk më lë të hedh një varg
Jam si kali pranë parmendës
Lumturinë do hedh për farë .
Pse ma ftoh ballin si dimri?
Ngrohma pak dorën në flakë!
Në petale trëndafili
Do hedh vallen në tavan.
Pse ma ngrin hapin e burrit?
Bëj të eci, s’më lë drita.
Ah, u bëra si kërcuri
Në oxhak kur xixoj xixa.
Pse ma sjell një lumë te këmba?
Herë mbytem, herë ringjallem
Sytë e tu shtiza të rënda
Shkrijnë gurët nëpër male
Sy më sy e shoh ujëvarën
Farfurin fjala me drita
Le të shkojë dieli në maja
Kur në trupin tënd vjend dridhja.
Jo, moj jo s’është flakë qiriri
Në shandan, në gur të ftohtë
Çelka gazi si filize
Si një kopësht plot me mollë.
Në këtë muzg
Këtë muzg dhjetori të thashë sa e sa të fshehta shpirti
Sikur po nxirrja florinjtë nga sepeti i një gjysheje
Dhe u lumturova kur zëri ymë mori hije princi
Dhe u bëra vogëlush që luaja me dallandyshe.
Këtë muzg dhjetori ia hapa portën fjalës magjike
Si pas një një brave kasaforte, gjeja thesare të rralla.
Dhe zëri më dridhet, më dërgonte në të tjera vite.
Si në ca kontinente të rinj që mungonin nëpër harta.
Këtë muzg me valë lumi u shpuplova me veten.
Nuk lotova për këmbanat e ferra në këmbën e gjakosur.
Dhe fjala në trungun tend më bëhet lule pranvere
Dhe kënga e zemrës nxjerr filizë të pasosur.
Kësaj nate nuk ia dua yjet, jastëkun dhe pemën.
Kam një hënë dhe një diell në fjalën që ta thashë.
Ah, veç të vësh dorën e të më dëgjosh zemrën
Turbina e saj lëviz më shumë se një hidrocentral!
Ah, këtë muzg të ngrohtë dhjetori
Hej, , ç’më zgjove vitet o Ditë e Shën Valentinit!
Kur s‘kishte internet dhe , çokollata në duar,
Kur s’kishte kartolina e letra me pullë,
Kishte dy zemra që rrihnin fort, pa pushuar
Kishte faqe që skuqeshin si prushi në furrë.
Kur s’kishte limuzina dhe kamera dixhitale,
Kur s’kishte studio martese me fustanë nusërie,
Kishte dy fytyra që skuqeshin te kroi në male
Kishte dy duar që dridheshin ëmbël me djersitje.
Kur s’kishte pajtonë luksozë dhe fishekzjarrë
Kur s’kishte buzëkuqe, pushkë që qëllonte
Kishte dy sy të ndezur që dukeshin si një livadh.
Ku dielli përulej me rrezet shtizore që lëshonte.
O, , ç’më zgjove dashurinë e largët, të pashprehur
Që nuk e jetova dot si në Ditën e Shën Valentinit
Me urimin e bukur dhe me vargun e freskët
Qënkam sot një pranverë me lule mes dimrit,
Ah, nuk e di se kush do ta fitojë garën e dashurisë
Kush i ka gjunjët më të fortë drejt një Mali Lumturie
Më tepër se lulet, se kitara në muzg e në agim,
Është një lojë zemrash që mbeten të bashkuara në vite!
Sirena e detit të zemrës
Oo, si ta quaj detin e thellë ku ti je kryesirena?
Si ta prek me krahët që më bëhen të brishta?
Në udhët e largëta loti më bëhet si luleshqerra
Në sinorët e cunamëve prek hambarët me lirika.
Më kot kërkoj guidën e reklamën ngjyrëpraruar
Vetëm ti më tregon semaforin e vijën e bardhë.
Ti më bëhesh flugeri i shpirtit të mrekulluar
Ti më bëhesh kënga e bukur tingujkristaltë.
Ti bëhesh far i pagabuar për të gjithë brigjet parajsorë,
Ti je sirena që noton e lumtur në detin me vargje.
Unë qënkam peshkatari me rrjetën në dorë
Me një busull që më drejton në fllade e tufane.
Në mos qofsh sirenë, je valë që përkëdhel gurë.
Je pulëbardha që ulesh butësisht në sup të gëzimit.
Vargu më bëhet spirancë në detin me shkumë
Nata largohet nga drita e vërtetë e rizgjimit.
Mall i ndezur
Se do puth miken te balli
Të gjethojë lisi e mali.
Se do puth miken te gusha
Lule plot të mbushet fusha.
Se do puth miken te gjiri
Të çelë bari dhe tërfili.
Do ta marr në krahë hopa
Si një zog që fluturoka.
Se do prek flokët e bukur
Sikur ndal mbi to një flutur.
Se do puth miken te dora
Të më vërë majë kurora.
Se do puth miken tek buza,
Zjarr e flakë të ndizet furra.
Se do puth miken të syri
Të çelë gonxhen trëndafili.
Fjalë më fjalë e dorë më dorë
Të shkrijmë malin me dëborë.
Se do qesh si një fëmijë
Kur t’ia vë dorën në gji.
Se dhe borën do e shkrij
Kur mes trupit ta përpij.
Se me diellin do të matem
Kur të thur gjerdan me vargje,
Do zbardh natën e sterruar
Kur t’i them në vesh “Të dua!”
Pesha e dashurisë
Më kërkoi mikja peshën e vërtetë të dashurisë
Ah, s’e gjeta dot në raftet e rënda mes marketesh.
I fola për diell maji dhe për kuqëlimën e qershisë
I fola për dallgët-mal mes shkëmbinjve buzë detesh.
I fola për pikëla petalesh, për vesë agimi e muzgje,
Kërkova në reklama, postera, libra, por askund s’e shihja.
Dhe u bëra mëkatar për miken që si një agimlindje skuqej
Dhe dot s’ia thashë, ah, peshën që kishte dashuria.
I fola për rrëke shiu në livadhe e trëndafilat në kurora,
I fola për ngricën e dimrit që shkrihej në sytë e saj të zjarrtë.
Po peshën e vërtete të dashurisë nuk munda t’ia thoja
Kur buzët e mollëzat dridheshin në atë trup si vullkan.
Dhe heshtja në mëkatimin fisnik të fjalës së pathënë .
Dhe sërish kërkoja ia kërkoja atë peshore botës me mister.
I thashë të më shihte sytë e dritësuar nën diell e hënë
Të më lexonte syetur njëqind herë vargun lueshqerrë.
Nuk e di, për besë, sa besonte për atë peshë të kërkuar.
Pa firmë noteri e fatura marketesh me euro dhe dollarë
Qoftë kjo poezi si vulë e si mollë e ëmbël e kuqëluar
Qoftë si guri në brigje zemrash a ura më jetëgjatë.
S’e gjeta dot në peshoren e vënë në një mur në gjykatë.
As te Betimi Hipokratit të lashtë si refren kënge të lumtur.
Sërish peshorja e dashurisë më mbeti si ëndërr e gjatë
Por para Gjyqit të Zemrës kurrë nuk doja të dilja i humbur
Të jetosh dashurinë
Mund të mos dish fjalë të bukura
Metafora për yjet,
Epitete për detin
Citate të Shekspirit
Vargje të Pushkinit, Eseninit.
Mund të kesh një këmbë në karro
Sy të fashuar
Një krah të prerë
Xhepa të shpuar..
Mund të mos njohësh alfabetin
Libra të mos kesh në sirtar
Të mos hapësh derë makine
Mund të mos kesh celular amerikan
E një avion ku të ngjitesh në re, lart..
Mund të kesh thinja në kokë
kacurrela e flokë të modelit të ri
mund të moë kesh parfume franceze, japoneze
e këngëtar a aktor nuk bëhesh një ditë.
Mund të mos kesh diploma në xhep
E në radhë të rrish për ilaçe moshe
Mund të vësh përpara kope me dele
Ah,
Zemrat kanë një kod të çuditshëm
Më të mistershëm
se misteret e botës pa kufi
Të gjithë të gjithë
jemi aktorë,
Personazhe, regjisorë
Në skenën-dashuri.
Do të bëhem….
Do të bëhem shall te gusha
Të të ngroh në ditë dimri.
Do të shtroj barin te fusha
Të të duket si qilimi.
Do të bëhem shami balli
Si dikur në nusërim.
Do thërras pishën te mali
Ta ulë kokën me nderim.
Do të bëhem fjongo floku
Të prek mollzat kur vë dorën.
O aromë e borzilokut
Bëmë mbret që të kem botën.
Do të bëhem gjethe peme,
Të të mbaj takën e bukur.
Bëhu flad e përkëdhelje
Bëhu zog e bëhu flutur!
Do të bëhem dritë e rreze
Do të bëhem degë lisi.
Të të marr veç buzëqeshje
Të më japësh hije princi.
Do të bëhem kënga pa derte
Pa troktje hapet dera.
Në do thahen një ditë dete
Eja, moj, fshihu te zemra.
Do të bëhem lumë mes gurësh
Të vërshoj në kurm të nxehtë
Si ylber të sillem gushës
Si kitarë që zemrën ndez.
Oksigjeni
Ti më jep oksigjenin që ushqehet në rreze lumturie
Më freskon nga tymnaja e nga mjegullnaja e dendur
Më mbron nga ngricat që vijnë nëpër vorbulla stine
Ma shton forcën e hapit me ëndrrën flakërisht të ndezur.
Nuk dua të kujtoj tabelën e vjetër të Mendelejevit
Të më falë mësuesja për një simbol të gabuar.
Oksigjeni yt i jep bukuri jetës, këngës dhe kuvendit
Ndaj krahët hap në një horizont të parfumuar.
Nuk dua biletë hyrëse në këtë qiell të lulëzuar, të paanë .
Nuk dua diell në sy, sepse kam një të dytë me vete.
Ky oksigjen që del nga fjala jote si një margaritar,
Më qënka si flamur i ngritur mbi dallgët në dete.
Në sytë e tu dua që ta shoh festën
Dua që ta shoh jehonën e festën në sytë e tu, o mike
Ani pse janë të lodhur nga detet, qiejt e udhët
Ani pse na kanë prangosur shpesh me trishtime
Ani pse jastëkëve të shtratit dikush vë ferrat e gurët.
Tek sytë e tu dua ta shoh festën pa fishekzjarre
Nuk dua fjalë diplomatësh e buzëqeshje të acarta.
Nuk dua tamtame dhe poezi të parfumuara, tribunale
As torta ku tortaxhinjtë nuk harrojnë lule, emra e data.
Në livadhin e syve të tu dua që të shoh gëzim dhe festë
Të besoj se jam Odise që kërkon pragun dhe brigjet.
Lesat e larta me dogana nuk i mbajnë dot rrufetë
E shija e kripës së tepërt nuk hiqet nga pjata lehtë.
Oh, tek sytë e tu dua ta shoh festën
Dhe në dimër të rijetoj pranverën.
Ninullë dimri
Dhe në dimër kam pranverë me pëllëmbën tënde të djersitur
Natën e kam tek puthja e nxehtë e paprovuar në buzë
Ëndrrën e kam tek trupat ngjalërorë të ngjitur.
Sytë i kam te mollët e pjekura në gjoksin e prushtë .
Hapat e largët i ndal te dera dhe dritarja me perde.
Druhem të këndoj serenatën e ëmbël si dikur.
Besomë, kjo këngë është ninullë ardhur nga dete
Sa të të dridhet dhe shalli i bukur që vë në gushë .
Të puthësh jastëkun e fshehur dhe nga pasqyra.
E kuqëluar si muzgu që prek dashurinë e parë .
Vargun do të bëj përkëdhelje për zemrën e fytyrën
E ty doja të të hidhja në qiell si balerin i rrallë .
Të të hedh e pres nëpër duar si kolopuçe gazmore,
Të qeshësh e të thuash: “Ja sot filloi për mua jeta!”
Dhe dita që vjen të duket si buqetë me lulebore
Dhe rruga që prek të duket si ëndrrat e prekura.
Magjistar apo spektator
Më ka befasuar në vite kufiri i vërtetë i një magjie.
Me sy të ngulitur prapë nuk e kam kuptuar sekretin.
Po me ty jam bërë lundërtar i guximshëm stuhije
Si një magjistar shkërmoq malin, e pi dhe detin.
Nuk di nëse jam vetë magjistari apo spektatori
Jastëku i zhubrosur të vërtetën e madhe të ma thotë.
Si magjistar për ty shkrij borën e dimrit tek oborri
Mbjell lulet e botës në vazo zemre që hapi yt të nusërojë.
Dhe nuk druhem që të them se jam bërë pak magjistar.
Kur natën e gjatë e bëj ditë për udhëtarë dashurie.
Frymoj gurët, lulet e bëj për ty një qilim me gjethnajë.
Me një verë trëndafilësh të mbush pragje dhe vise.
Përherë do të ketë magjistarë në skenat me dritë
Do të na fusin në kurthin e habisë dhe të misterit
Oo, unë dua të jem ai kopështari anonim duarflorinjtë.
Që pret të të sjellë një ujëvarë drite mes territ.
