Nga: Rudina Papajani
Do tē doja që një ditē tē vetme tē endesha në brendēsinē e njē jete tē tērë.Ku unē, ju ..tē ndieni atē hapēsirēn e shkurtēr sa shpejt ikēn jeta ,sa kohë dhe minutē na ikin pa kuptuar.E çuditshme me mijëra zgjime ravijëzohen me ēndra të hedhura andej -kētej.Bile dhe fatet njerēzore ndalen ,veçohen duke marrē atē kthesēn zigzage pēr tu ndalur nē atē rrugēn ku citohet vetvetja apo gjithçka e bukur që zgjat shumë pak .Pastaj vendin e saj e zē ajo murmurima ndriçuese e shpirtit që flet pa dorashka pēr fjalēn e hedhur pa kriter.Dhe ēshtē pikērisht syri ai që lag faqet me lotin e ngrohtë aty ku betejat jetēsore enden si rrjeta të dendura që hapen apo mbyllen nē gjire ku agimi apo perëndimi i çdo dite puthen apo zihen nē takimin ndarës.Pra si tē thuash tek ne maten hapēsira me re tē bardha ,kaltēroshe apo gri duke bērë pakt me yjet e mbrëmjeve që zbresin si copēza jete me dēshmimtar qiellin dhe qē shuhen kaq pafajsisht nga drita dridhëronjèse nē xhepa tē vetmuara stinēsh.Megjithatē kjo hapje e mendjes dhe e zemrēs vjen e ndrojtur tek unē e valēzuar kur takon atē degëzēn e lulēzuar ku ēndrat dhe tē dielat dashurojnē pambarim……
