Njoha dikë…pas së cilit nuk doja të njihja më askënd.
E doja aq shumë prekjen e tij pa duar..saqë nuk kërkova më kurrë prekjen e askujt.
Ai më mbajti aq fort në përqafimin e kohës, saqë pas tij koha ime ndaloi.
Ai më dha aq shumë pyetje sa nuk e ndjeva më kurrë dëshirën për t’i bërë më askujt..pyetje e asgjë tjetër që më nevojitej.
Qëndroi aq shumë larg meje, sa nuk e dija nëse ishte edhe afër ndonjëherë…
Më dha aq shumë..gjithçka dhe asgjë, saqë pas tij humba gjurmët e diferencës së tyre.
Njoha dikë…
