Bona Mulaj Lluka
Mu desh pak të më kaloje pershtjellimi qe mu mblodh ne gryke gati per tu perlotur kur e pashe te kaloje te dritarja e kuzhines ku une punoja…Po,ishte ajo,shoqja e femijerise.
Se kisha pare qe kur une e ajo jetonim ne te njejtin qytet.Natyra ime krenare edhe ne kufijte e varferise,nuk me kishte lejuar kurre te kisha zili askend,as rrobat e saj me te bukura,as canten me te shtrenjte asokohe, e kjo me kishte bere te dua kedo.
Mu duk gjate te dilja te dera e kuzhines,e pa e hequr as perparesen e punes vrapova per te tavolina ku shoqja e dikurshme gati po ulej.
Ishte me nje djale e nje vajze… nuk i njihja.
Kishin kaluar vite,por ajo s’kishte ndryshuar,madje mu duk sikur vitet vetem e kishin rinuar.Me pa nje here kalimthi por ne moment ktheu koken
-Bona!?
E ndjeva se u emocionua,,ose keshtu mu duk mua,dhe pa ju pergjigjur,u perqafuam plot mall.
U ulem bashke me miqte e saj,dhe vetem atehere e pashe sa stononte veshja ime perballe tyreve…isha sic punoja, vetem kisha hequr kapuçin e tundur pak koken per te rehatuar pak floket e çrregullta.
Pse ketu Bona,mu drejtua,nuk gjete dot pune ne profesionin tend(ajo e dinte se kisha mbaruar per mesuese)!?
Ishte pyetje qe kisha kohe qe s’doja ta degjoja.
Po punoj-ja ktheva.Njeriu mund te punoje per deshire,po dhe per nevoje..kjo eshte pune per nevoje..dhe ndjeva nje ndjesi jo e mire te me pershkonte fytyren.
Eh..poo mermeriti nder dhembe ajo,ndoshta nje dite iken nga ketu,kjo pune eshte vetem per buken e gojes.
Ferkova duart e djersitura nga sikleti,nderkohe ajo vazhdoj-Une ka dy dite qe jam kthyer nga jashte,bera nje udhetim nje mujor per qef,tani do rri ca dite kendej me keta miqte e do iki perseri..jeta do shijuar e dashur Bone,dhe ja dha te qeshures.
As qe po e degjoja me se ç’po thoshte…nuk isha me aty.
I hodha nje shikim nga koka te kembet…
As ne endrrat me te bukura nuk isha veshur aq shtrenjte e kuruar aq shume,por se pashe me zili..fjalet e saj ma kishin zbehur adhurimin e rrobave te bukura.
Shoqja e vogelise vazhdonte te fliste e fliste per udhetimet,valixhet,restorantet…jeten luksoze qe bente.
Shikimet ne nje çast u ndeshen,e mu duk sikur s’po me shihte mua,po ndonje rrudhe rreth syve,floket e mi,pamjen time…e kushedi ç’mendonte.
Sa kemi ndryshuar…me pak se asgje pamja.
Ehh sikur ta dinte mikja ime,se as e doja me ate boten e saj…ja kisha prekur fundin lumturise,e isha rikthyer ketu ku jam.
U ngrita duke perfituar nga momenti kur u afrua kamerieri,duke u kerkuar ndjese se kisha pune…
I bera me shenje djalit me tabake ne dore qe i kanë kafet nga une dhe u largova.
Pas disa minutash,mbase gjysem ore degjova nje ze qe me thoshte-Shoqja jote po iken,deshiron te te falenderoje per kafet Bona…Di qe pa kthyer koken u pergjigja-I befte mire-thuaj se jam e zene me pune e s’dal dot.
Ndjeva lotet te me lagnin syte..
Nga cepi I dritares pashe se si largohej shoqja ime…ndryshuar aq shume ne gjithçka,
….pervec pamjes.
