° Kur fillova të shkruaja në moshën 10 vjeçare nuk mund ta mendoja se poezia do t’më shoqëronte deri më sot duke u bërë mikja ime më e mirë, së cilës do t’i besoja gëzimet dhe trishtimet e mia. Kur jetoja në Shqipëri për vite të tëra nuk besoja te krijimtaria ime, teksa shikoja që përkraheshin dhe u thureshin lavde të njëjtave emra (të cilët nuk kanë ndryshuar as sot), kur shikoja se nuk ekzistoja në asnjë listë krijuesish, kur rrija në një cep larg hipokrizive dhe servilizmave dhe mendoja se vargjet e mia ishin ndryshe e prandaj nuk pëlqeheshin, se poezia duhet të ishte abstrakte që të vlerësohej. E vetmja forcë që më nxiste të shkruaja ishte familja ime dhe njerëzit e thjeshtë, ju… 
Kur erdha në Itali dhe, pas disa vitesh, në 2010 filluan vlerësimet e para unë nisa të besoj tek vetja. Do t’i jem përherë mirënjohëse këtij Vendi sepse më bëri të ngrihem nga errësira e pasigurive të mia dhe të punoj çdo ditë, çdo orë duke e bërë krijimtarinë pjesë përbërëse të jetës sime.
“Ti je loti im” (Youcanprint 2022) është libri im i 25-të në gjuhën shqipe dhe për mua është një emocion, një objektiv, një arritje. Sot falenderimi më i madh i shkon prindërve të mi, pa të cilët ky udhëtim do të kishte mbetur në mes të rrugës. Nuk ka ditë në të cilën nuk i falenderoj në heshtje apo me zë që më transmetuan dashurinë për poezinë, e cila i jep një dimension tjetër jetës sime. Faleminderit edhe ju miq të njohur dhe virtualë që më mësuat se është bukur të ndash një poezi, por akoma më bukur të ndash ndjenjat e pastra të miqësisë dhe dashurisë…
° Quando ho iniziato a scrivere all’età di 10 anni non potevo immaginare che la poesia mi avrebbe accompagnato fino ad oggi diventando la mia migliore amica, alla quale avrei affidato le mie gioie e i miei dolori. In Albania per tanti anni non avevo fiducia nella mia scrittura, in quanto vedevo gli stessi nomi di autori apprezzati e lodati (quei nomi non sono cambiati nemmeno oggi), quando vedevo che non esistevo in nessuna lista di poeti, quando mi sedevo in un angolo lontano dall’ipocrisia e dal servilismo e pensavo che i miei versi erano diversi e quindi non apprezzati, perché la poesia doveva essere astratta e difficile da decifrare per essere bella. L’unica forza che mi incitava a scrivere erano la mia famiglia e la gente comune, voi… 
Quando sono arrivata in Italia e, dopo diversi anni, nel 2010 ho ricevuto i primi riconoscimenti ho iniziato a credere in ciò che facevo. Sarò sempre grata a questo Paese perché mi ha fatto risorgere dall’oscurità delle mie insicurezze e lavorare ogni giorno, ogni ora rendendo la scrittura parte integrante della mia vita. 
“Sei la mia lacrima” (Youcanprint, 2022) è il mio venticinquesimo libro in lingua albanese e per me è un’emozione, un traguardo. Oggi, il ringraziamento più grande va ai miei genitori, senza i quali questo viaggio sarebbe rimasto a metà. Non c’è giorno in cui non li ringrazio in silenzio o ad alta voce perché mi hanno trasmesso l’amore per la poesia, che dà un’altra dimensione alla mia vita. Grazie agli amici, quelli che conosco di persona e quelli virtuali che mi hanno insegnato che è bello condividere una poesia, ma ancora più bello condividere i sentimenti puri dell’amicizia e dell’amore… 
