Nga :Zana Tako
Njeriut nuk i bën dëm pasuria e shpirtit, por varfëria e tij.
Të pasur quhen ata që nuk e lakmojnë atë ç’ka nuk ju takon, që nuk e lenë sofrën e dijes të varfër, që nuk tjerrin mendime të liga atje ku hanë bukën, që nuk e tjetërsojnë veprimin e të drejtit, që nuk ndezin zjarr në shtëpinë e mikut.
Lumninë njeriu nuk e vesh si rrobë dimri, as si rrobë vere. Shpirtit i mjaftohet ngrohtësia e dashurisë dhe freskia e mendimit të lirë. Dashuria nuk të burgos. Lirinë e saj e njeh i drejti, i cili mençurinë e ka dhuratë, e me këtë dhuratë nuk bën hile, për t’u pasuruar në emër të dashurisë.
Hilen e njeh i paudhi, i cili prangos të pamendin që i ve kushte dashurisë në emër të vetvetes. Vetvetja nuk të nxjerr fitimtar në betejën e jetës. I pamendi kurorëzohet i pashpresë, për të mundur çdo të keqe që kanoset tinëz e jo haptazi.
Fatlum quhet ai njeri që e njohu dashurinë në udhën e tij, por fatkeq është ai njeri, që e mohoi në tradhti dashurinë, e cila dhurohet pa kushte për çdo krijesë njeri!
