Nga Gladiola Jorbus
-Cikel me poezi , ku poetja Gladiola Jorbus rikthet në revisten “Fjala”, duke “ngjyrosur” muret e mungeses me aromen, e fuqisë magjike të poezive të saja-redaksia-
Kur bie nata
Kur bie nata, lulëkuqet çelin
mbi qerpikët e Budës së fjetur.
Gjethet e pemëve dridhen
si gishtërinj të ndrojtur,
nën sfondin e hënës që tretet në agim…
Ëndrrat e shtrijnë mantelin
mbi detin e bruztë të Venusit.
Dhe lotët derdhen si shi,
në tempullin e vetmisë.
Fryma ime këndell muret e shpirtit
si një puhizë që dhembjet flladit.
Dhe shpresat ringjallen
në ekuinoksin e jetës.
Aty më pret ti.
Në fund të fundit… 
Muret i ngjyej me aromën tënde.
Gishtërinjtë luajnë me tisin e një ëndrre.
Qindra lutje jehojnë në zemrën time
si stasimat antike të një korifeu.
Trishtimi mjegullohet mbi nënkresat e ftohta,
kur hëna shndrin si një pikëz loti.
Malli derdhet si një shi meteorësh.
Dhe ringjall krateret e një vullkani të shuar.
Asnjë mister nën këtë diell.
Në fund të fundit…
Gjithçka është e shkruar.
Flutura origami 
Në letrat e rrudhosura
formësohet uragani i zemrës.
Sa shumë dhembje të ëmbla!
Si refren melodioz
i dashurisë së munguar.
Lodrojmë në erërat e fatit
si flutura origami.
Përkulur dhe palosur
nga gishtërinj ëndërrimtarë.
Lotojmë për gjethet e vyshkura
dhe psherëtimat e humbura.
Jemi letra me vlerë
të përndezura me ngjyra akuareli.
S’ guxojmë të prekemi!
Nga frika se padashur
mund të zbehim
aureolën e ëndrrave.
Horror vacui 
Si retë e plogështa
të një pasditeje të dhimbshme…
…zbrazëtia fluron në ajër.
Dhe universi i pafund
është përgjysmuar nga moti i akullemë.
Trishtimi ngjyrë indigo
shfaqet si preludi i një lamtumire të gjatë.
Ëndrrat u shembën si idhuj dështakë
në horizontet e zbrazura.
Boshësi… pa tinguj jete.
Në labirintin abstrakt të fatit
enden kurthe plot gjemba e hije,
sa vetë Dedalusi do të zihej në to.
Lëkurë e plagosur nga mijëra zhgënjime
që kafshojnë dhe fshihen.
Përtej udhëkryqit nuk shihet asgjë.
Horror vacui.
Borås, 28/07 – 2022
