Prenda Sejdia
Qoftë kjo mbrëmje e këndshme e gjithë nektarin e luleve sjelltë në zemra tuaja miqt e mij të vlerave.
E pati thënë dikush se nuk do ju përulemi
as perendive më të krisura
Vonë u bë e muzgu ka rënë bashkë me kujën
Edhe koha e ka harruar udhëtimin
As detyrat e saj mend nuk i mban
Kobzeza rrugë e shteg humbur i ka
Mjeshtri e ka latu gurin
Me mospërfilljen zig zage
Po ndërton të ardhmen e marrë peng
Qëndro atje në mund të qëndrosh
Në fije të perit lojcakët e vunë hisen
tënde se zot as ka për ta
Secili një rrugë ka për hesap të vet
E në do mbetet vetëm një
I fundit le të jesh ti atje
