E VOGËL ISHE 
Sa herë të mendoj ty
Sytë më mbushen me lot
Ajo dorë e vogël
Që mbeti në ajër
Duke kërkuar nga ai forcë
Ajo fytyrë engjullore
Ata sy si deti i qetë
Vajzë e vogël
Me një krah
E tash më vjen të bërtas
Të më shkoj zëri
Deri në qiell
Se si Zoti të fali ty
Te ai që nuk të meritoi
Si i trazoi ato valë deti
E humbën atë qetësi
SK, 23.02.2024, Prishtinë
MOS I BESO
Mos i beso një poeti
Kur e thot të dua
Sepse ai do gjithçka
Dhe gjithkend
Mos i beso një poeti kur thot
Të dashuroj
Sepse ai dashurinë e ka varg
Mos i beso kur buzëqeshë
Sepse ai me buzëqeshje
Fshehë mërzin
E shpesh e fshehë
Edhe lotin e tij
E ndoshta e fshehë
Një të perënduar dashuri
NËSE NJË DITË
Nëse një ditë
Shpirti yt
Më nuk më dashuron
Unë do ti grisi
Të gjitha ato
Që i kam shkruar për ty
Do ta grisi foton tonë
Kur ishim të pa djallëzuar
Kur duheshim në heshtje
Askush pa e kuptuar
E një nuk e di
Si do ta grisi mendjen
Dhe zemrën time
Ato të cilat
Kurrë nuk ndaluan
Së dashuruari ty
VDEKJE PËR TY
Atëherë kur unë
Në netët pa gjumë
Mbytesha në lot
Mendova do të sëmurem
Nga mërzia
Kaloi edhe ajo
Gjithçka ishte e kotë
Tash jam kjo që jam
Pa dashurinë tënde
Por as urrejtje nuk kam
E ftohët si akulli
E zjarrtë si ferri
Jam vdekje për ty
MË MUNGON
Sikur sonte
Të kisha ty që m’solle
Në këtë jetë
Më mësove si të eci vetëm
Të të kam ty
Kur më thërrisje
Mbretëreshë mbi mbretëresha
Ehhh ta shihje
Sa e pikëlluar jam
Sa e trishtë është
Kurora në kokën time
Mbi këtë hije
E cila më nuk i takon askujt
Më mungon
Ajo dorë e jotja
Në krahërorin tim
NJË JETË
Një ditë do t’kërkoni falje
Do të luteni t’iu falë
E si vallë nuk e menduat
Që unë vetëm një jetë e kam
Nëse unë i’u fali
A thua Perëndia do t’iu falë
Unë u bëra pjesë e juaja
Me zemër të hapur
Iu bashkova me dashurinë
E një vajze plot ëndërra
E tash kur erdhi fundi
Çfarë të them
Nëse unë nuk fali
Nuk do të isha Selvija
E cila zemrën e saj
I’a mbylli urrejtjes ditën kur u lind
VETËM NJËHERË
Sa mall kam
E ti nuk e di
Eh sikur ta kishe
Këtë mall
Vetëm njëherë
Ajo zemër e jotja
Të rrahë
Si pikat e shiut
Pas Diellit
Të një vere
Plot dashuri
E ti ta kuptoje
Sa e humbur jam
Në këtë Botë pa ty
MOS QAJ
Fshije lotin
Nga ata sy të bukur
Kam frikë
Do tê verbohen
Nga njelmësia e tij
Fshije lotin
Ti e ëmbla e asaj
Që unë e doja pa fund
Frikohem ajo të shikon
Nga lart
E do t’mërzitej
Pa fund
Ti e di që ajo
Qeshte me lot
E para teje
Nuk qante dot
ASKUND
Dimri i parë pa ty
Kur ecja rrugëve
Me atë dhembje pa fund
Dëshiroja ajo erë e fortê
Të më rrëzoj për tokë
Dhe ajo bukuri që vret
Të më mbuloj
Edhe ashtu rrezet e Diellit
Nuk i shoh më askund
ENGJULL ME SYTË E ZI
Pa zë të thashë
Se unë asnjëherë
Nuk do ta prishë
Qetësinë ty
Që m’hyre në zemër
Dhe mendje
Ty që jetës sime
I dhe kuptim
Edhe pse do të mërzitem
Shumë, shumë
Pa atë që të solli ty
Unë do të largohem
Në errësirën e natës
Dhe nuk dua ta shoh
As Diellin që të solli ty
Engjull me sytë e zi
