Një djalë i varfër, rreth dymbëdhjetë vjeç, i veshur me modesti, hyri në një dyqan, zgjodhi një sapun të zakonshëm dhe i kërkoi pronarit ta mbështillte për dhuratë.
“Është për nënën time”, tha ai me krenari.
Pronari i dyqanit u prek nga thjeshtësia e asaj dhurate.
Ai e shikoi me mëshirë klientin e tij të ri dhe, duke ndjerë dhembshuri të madhe, ndjeu sikur ta ndihmonte.
Ai mendoi se mund të mbështillte, së bashku me sapunin kaq të thjeshtë, disa artikuj më domethënës. Megjithatë, ai ishte i pavendosur: shikonte djalin, shikonte sendet që kishte në dyqanin e tij, por ishte i pavendosur. Duhet apo nuk duhet?.
Zemra thoshte po, por mendja thoshte jo.
Djali, duke vënë re pavendosmërinë e burrit, mendoi se po dyshonte në aftësinë e tij për të paguar. Futi dorën në xhep, nxori monedhat që kishte dhe i vuri në banak.
Konflikti mendor vazhdoi, ai tashmë kishte arritur në përfundimin se, nëse djali do të mundej, do t’i blinte nënës së tij diçka shumë më të mirë
Ai kujtonte nënën e vet.
Ai kishte qenë i varfër dhe shumë herë, në fëmijëri dhe adoleshencë, kishte dëshiruar edhe t’i jepte diçka nënës së tij. Në kohën kur u punësua, ajo tashmë ishte larguar për në botën shpirtërore.
FJALA LETRARE
Djali, me atë gjest, po prekte ndjenjat më të thella.
Në anën tjetër të banakut, djali filloi të shqetësohej.
Në fushën e emocionit, dy ndjenja ndërthuren: dhembshuria e burrit, mosbesimi i djalit.
Me padurim, ai e pyeti, “zotëri, a ka diçka që nuk shkon ? “”Jo,” u përgjigj pronari i dyqanit. “Vetëm se papritmas unë kujtova mamanë time. “
Ajo vdiq kur unë isha ende shumë i ri . Gjithmonë kam dashur t’i bëj një dhuratë, por, duke qenë i papunë, nuk kam arritur kurrë të blej asgjë. “
Me spontanitetin e dymbëdhjetë viteve të tij, djali e pyeti: –
“As një sapun? “
Burri thjesht mbylli gojën.
Ai e mbështolli sapunin e thjeshtë me letrën më të mirë që kishte në dyqan, i vuri një kuti të bukur shumëngjyrëshe dhe i tha lamtumirë klientit pa bërë asnjë koment.
Vetë, ai filloi të mendonte. Si nuk ka menduar kurrë t’i japë nënës së saj diçka të vogël dhe të thjeshtë? Gjithmonë kisha menduar se një dhuratë duhej të ishte diçka madhështore, aq shumë saqë, pak minuta më parë, më vinte keq për blerjen e përulur dhe kisha menduar të përmirësoja dhuratën e fituar.
I trazuar ai e kuptoi se kishte marrë një mësim të madh atë ditë.
Krahas sapunit te djalit, ai u shoqerua me dicka shumë më të rëndesishme dhe madhështore, më e mira nga të gjitha dhuratat:
