Do të ec me hapat e së tashmes,Me hapat e kësaj kohe,
Jo të kohës që lashë pas,
Atë kohë do t’ia lë të djeshmes,
Do t’ia lë harresës,
Do të nisem drejt diellit,
Te arnoj plagët me fije dielli.
Do të ec e buzëqeshur,
Edhe pse mund të paragjykohem
Nga gojët e liga,
Punë e madhe,
Nëse flasin keq,
Ata qeshën edhe dje,
Kur më shihnin mbuluar me lot
Edhe pardje,
Kur nurin kisha të mbuluar me trishtim.
Kam vendosur të ndryshoj,
Plagët do t’i arnoj me fije dielli,
Gjurmët e dhimbjes në shpirt,
Do t’i mbuloj me shpresë,
Do t’i lutem hënës
Të më fal bukurinë e saj,
Nuk kam më nevojë
Nga hëna të kërkoj vetëm ndriçimin ,
Netëve të errëta,
As qiellit nuk kam më nevojë
T’i kërkoj yjet
Për shkëlqim sysh.
S’duroj më të jem rob,
Mbuluar me fyerje mëngjesi e darke,
E gatshme jam të ndryshoj çdo gjë,
Por jo dhe shpirtin,
Se në atë shpirt
Ka shumë thesare,
Vetëm të verbrit s’arritën t’i zbulojnë.
Do të ndryshoj rrënjësisht,
Nuk do të mbetem më skllave e natës,
Do të nisem drejt diellit,
Që të arnoj plagët me fijet e tij.
