(Rrëfenjë)Nga:Fatmira Loci
Prej ditësh e netësh më torturon e njëjta ëndërr, mbase prej muajsh a vitesh, kushedi! Tjera gjëra shfaqen zbehtazi, një shumëllojshmëri ngjarjesh krejt të paqarta, por, me tu zgjuar më vjen ndërmend vetëm ajo… Zbritja nxitimthi nga shkallët, ecja drejt parkut. Gjysmëerrësirë. Dikush diku më pret, po s’arrij ta gjej. Humbas në vorbullën e zbrazëtisë… Një zë dëgjohet! thërret një emër, dhe hapat rendin pas tij… 
Sot në mëngjes m’u fanit përsëri vajza në krye të ujit. Trupi i pajetë. Dje kisha kaluar rrëzë çisternës dhe një rrëqethje ma kish përshkuar gjithë trupin. Vërtetë isha dëshmitare në këtë ngjarje makabër? E kisha parë tek mbytej dhe s’kisha bërë asgjë për ta shpëtuar? Apo, nuk ish mbytur, e kishin vrarë? Si ndodhi? Si u gjenda aty? Pse isha pikërsht atë çast aq pranë dhe s’arrita së paku të flas, të ulëras, se dikush po mbytej, dikush po vritej? Po si ta bëja kur s’pashë asgjë!? (Së paku kështu më ngjan!)
O Zot, po më pëlcet shpirti, koka është ngarkuar me rë të zeza dyshimi dhe stuhia duket sikur do shpërtheje nga çasti në çast. Si të shpëtoj nga kjo ndjesi? Më duket, duart i kam të lyera me gjak, (apo s’janë duart e mia?) ndërsa atë e tërheqin zvarrë (si të ishte krimineli!) ca burra me uniforma blu të errët, që sapo dëgjojnë të qeshurat e të qarat e tij, herë si qen, herë si kukuvajkë, herë si gomar, e lënë të lirë. Ai shtrihet mes çimentos, shkul flokët, nxjerr shkumë nga goja, qan, përpëlitet, më pas ndalet duke pushtuar sytë e mi! Është i dëshpëruar. E ndihmoj të ngrihet, bëj ca hapa krah tij… s’e flasim asnjë fjalë, ecim kokëulur, po s’di sesi më shket nga duart, (mbase e lëshoj, e braktis!) kthehem të shoh trupin e pajetë të vajzës, dhe mbetem e shushatur mes tyre. Vërej policin që nis t’i bëjë një pyetje të pa kuptimtë, si një gazetar truzbrazët, shoh ujët e palëvizshëm të çisternës, dëgjoj zëra njerëzish që gumëzhijnë anëmbanë… e më pas, heshtjen, shpërbërjen e turmës, gjëmën e kthyer në hiç.
Tani vendi është bosh, ikën të gjithë. Vetëm tre gjëra mbetën të pandryshueshme në parkun e errët; çisterna me ujët e zi, trupi i pajetë i vajzës, ai i shtrirë në çimenton e lagesht, duke u përpjekur të zvarritet drejt ikjes, drejt shpëtimit. Nata pus, e vetmja deshmitare okulare, vazhdon ta thithë gjithë ngjarjen pamëshirshëm drejt vorbullës së saj.
