Cezare Paveze një nga ma të mëdhejt e poezisë italiane. Mbas një jetë të trazueme, i zhgënjyem gjithashtu edhe nga partnerja e tij, më 1950 i jep fund jetës. Përpara se të vijë në këtë vendim, shkruen këtë poezi, që mue personalisht më len pa fjalë. Si ka mundësi që një burrë të jetë aq i dashunuem me një grue, sa në sytë e saj të shohë jetën dhe vdekjen njëkohësisht dhe, gjithashtu, aq i zhgënjyem, sa sytë e shpresës së dashnisë ia jep hua vdekjes…
Do vijë vdekja, do ketë sytë e tu!
Do vijë vdekja dhe do ketë sytë e tu.
Pikërisht ajo që na shoqnon nga mëngjesi në darkë:
e pagjumë, e shurdhët, si një pendim i kahershëm,
apo një ves absurd.
Sytë e tu do jenë si fjalë boshe,
virrje e mekun, heshtje.
Kështu i sheh çdo mëngjes
ndërsa e vetmueme kërrusesh
përmbi pasqyrë.
O shpresë e dashtun,
atë ditë do ta marrim vesh
që je jeta dhe asgjaja njëkohësisht.
Për secilin vdekja ka një vështrim të veçantë.
Ajo do vijë e për mue do ketë sytë e tu.
Do vijë e do jetë si me heqë dorë nga një ves;
si me pa tue dalë pasqyre një fytyrë e vdekun;
si me dëgjue buzën e mbyllun.
Do zbresim në hon pa bzajtë.
