Një copë dashuri !

Kur isha vajzë e re i gëzohësha aq shumë jetës. Mundohesha ta shfytëzoja çdo momënt të lumtur që më sillte ajo. Dhe ajo nuk më sillte pak. Ndaj thoja më vete, nëse nuk e rëspektoja çdo te mirë te saj, do te ishte mëkat dhe vët jeta mund të më dënonte. Sa e lumtur që isha, zgjohësha herët në mëngjës dhe shikoja, sa bukur lulëzonte natyra, më Lulët e Verës, kundërmonte më aromën e tyre. Më frymarrjën që mërrja nga malët e gërshetuara më kurorën e saj të kreshtave të larta, mbushja mushkërite më oksigjenin e hërshem. Aty e gjëja Naimin tim të poezisë dhe ndiqja bagetinë e tij nëpër livadhët tona të bleruara tek kulloste barin e gjëlbër dhe tëk pëllinte, më cingare në qafë varur Laruka, princesha e bagëtisë që më shikonte, pse të mos e thëm më mallëngjim? Ajo tundte kokën, cingarja nga qafe e saj mërrte jehonen e maleve dhe unë ia mërrja më tërë zërin këngës sime. E këndoja kanarinë moj kanarinë dhe më dukët së edhe kanarina vët cicerinte bashkë më valët Radio e Prishtinës që vinin tallas tallas të vëshët e mi në transistorin tim të vogël. Nuk dija ç’janë lajmët, i dija vëtëm këngët që nuk më mjaftonin nëpër livadhe.

I vazhdoja këngët edhe në shtëpi dhe aty më tërë zërin që kumbonte më fjalët e nënës, babait, gjyshës, axhës, motrave, vëllëzërve, të gjithë në një shtëpi, si një shkollë e madhe më të gjitha klasët dhe si dikur në klasë para hyrjës së mësuesit, vlonte zhurma, ndihëj jeta, mbrëmja vinte e këndshme dhe gjumi ia bëhte më endrat që nuk mbaronin, kurrë , ëndrra dashurie.

A u dashurva unë atehere?

Tani që më kthehën ato ditë, thëm së po, u dashurova. Këputa ca lule nëpër livadhe, i bëra tufë, i afrova të goja dhe aty, në lule të pash ty. Të kishin çelë të gjitha pëtalet dhe unë sërish e putha secilën nga pëtalet tua. Aq të këndshme, aq të lëngshme, aq dehëse ishin . Dhe përnjëhëre u rrezova në livadh, më gudulisën fijët e barit apo diçka tjetër, nuk e di por në qëndruam gjatë shtrirë, pastaj u rrokulliësm nëpër livadh, nëpër barin e lagshtë, më fytyrat tona plot bula djersë e prush dhe pastaj u ngritëm në këmbë shpejt e shpejt, duke ikur njëri nga tjëtri, sikur të kishim bërë mëkat, Të nësërmen sërish u pamë dhe bëmë të kishim harruar gjithë ditën e djeshme ndaj dhe ia nisëm sërish nga fillimi. Nuk kanë bërë mëkat as Adami dhe as Eva. Po thëm tani që së më dukët ajo ditë më ka humbur përgjithmonë, sikur vët puthja e parë e lulës qe mu shnderrua në Ti. Ti ti dhe vëtëm ti … Prandaj Sot, sot , më shkoi prapë mendja tek Ti. Më mbëti aty dhe mëndova më vete sa bukur do te ishte te të kam pranë, të t’i kujtojmë bashk ato ditë të lumtura të rinisë time dhe ato ditë të lumtura të rinisë tënde, në livadhe, shtrirë, në këmbë, ulur, duke u fshëhur pas lisave, duke e ndjekur dhe duke ikur nga njëri tjetri . .. Nuk e di a është dashuri kjo a jo?

Por sa hërë të mëndoj, vëtëtima më përshkon trupin dhe unë e zë më duar gjoksin. A janë duart tua ? Po, po, janë duart tua dhe unë i marr më duar të mia, i përthekoi, i lidh me flokë e më gishtërinj, i lëdhatoj dhe pastaj trandëm përnjëhere:

Ku je?

Pse më ike?

Bashke me jeten?

Jo, je këtu, më mua. Sepse shumë të dua! Nuk të lë kurrë të me ikësh. As nga zemra as nga kujtimët. Të kam gjithnjë përpara, më buzëqesh. Dhe te buzëqesh. Sikur athërë në ato ditët e para. Përgjithmonë. Në puthje e përqafime. Në ngjizjën e jetës që e bëmë dhe që po e vazhdojmë. Aq ndaras.

Pse?

Eja.

Të dua, si jetën atëhere dhe tash. Vëtem më thuaj që më do edhe ti, aman!

Një copë dashuri që na bëri aq mirë.

Pranë të gjithëve. Edhe pse kaq larg.