“Të vetmit njerëz normalë janë ata që nuk i njohim shumë mirë”. E ka quajtur herë pas here motiv fillestar për dashurinë dhe jo vetëm. Admirimi është arsyeja që ju bën të dëshironi të bëheni diçka, të dëshironi të jeni dikush dhe është i lidhur në mënyrë të pandashme me ndienjën e suksesit Por me cilat kritere admirojmë një njeri? Për shkak të pamjes së tij të jashtme? Nga vepra që ka lënë? Profesioni i tij? Llogaria e tij bankare? Kur rritemi në një shoqëri plot stereotipe, si mund të jemi të sigurt se kriteret tona të admirimit janë tonat dhe jo të sajuara? Mësojmë nga një moshë shumë e re që për të qenë të suksesshëm, jeta jonë duhet të ketë disa “kuti” të plotësuara. Një punë e qëndrueshme që gjeneron fitime, një marrëdhënie ideale, vlerësim shoqëror, njohje.
Nevojat themelore të një qenie njerëzore kur tashmë ka tejkaluar nevojat e mbijetesës, janë nevoja për pranim dhe siguria që të jep ndjesia e përkatësisë diku. Mendo më shumë. Rrallë i japim vetes kohë të mendojë me kujdes dhe arsyeshëm për jetën tonë dhe si ta jetojmë. Shpesh jetojmë sipas mendimeve të opinionit publik. Lavdia është e mrekullueshme, ndiq zemrën tënde. Paraja është çelësi i një jete të mirë. Problemi është se opinioni publik na çon në vlera të gabuara, karrierë dhe marrëdhënie. Në jetën time kam njohur njerëz që i kam pasur shumë “lartë” në sytë e mi, njerëz që pothuajse i kisha hyjnizuar. Njerëz që besoja se meqë kanë pasur sukses në disa fusha të jetës së tyre, i dinë mirë të gjitha. Duke u njohur me ta më mirë, fillonte çmitizimi. Kuptoja që janë thjesht njerëz që kanë të njëjtat dobësi, të njëjtat frikëra, të njëjtën tendencë ekocentrike që kemi të gjithë. Alfred Adler, themeluesi i psikologjisë atomike, rezulton se “njerëzit e vetëm normalë janë ata që nuk i njohim shumë mirë”. Shumica e njerëzve zakonisht tregojnë anën e tyre pozitive në mënyrë që të pëlqehen sepse e dinë që nëse zbulojnë veten e tyre të vërtetë, nuk do të pranohen. Fillova të pyesja veten se çfarë besoja se do të ishin njerëzit që admiroj si personalitete, pa marrë parasysh se si duken. Në imagjinatën time, këta njerëz kishin arritur në një fazë të vetëdijës, ishin të ndjeshëm dhe ndienin një nevojë të madhe për të ofruar. U atriboja karakteristika që të kisha një pamje më të plotë dhe admirimi im të gjente një reflektim më të plotë. Ndoshta mund ta ndërtojmë këndvështrimin tonë përmes imagjinatës sonë, mbase kjo pamje vjen nga një botë tjetër ideale që si përfundim rrallë mund ta mbështesim. Ndoshta admirimi mund të jetë motivi për evolucionin tonë, por arsyeja e vërtetë e evolucionit tonë të jenë vlerat që i bashkojmë personalitetit që admirojmë. Nuk ka rëndësi se sa në dukje është i suksesshëm imazhi i një personi. Suksesi juaj nuk përcaktohet nga njohja ose nga kuleta juaj. Suksesi përcaktohet nga veprimet tuaja ndaj të tjerëve dhe nga qëndrimi juaj ndaj jetës në tërësi. Mbani mend, atëherë, që tashmë keni arritur t’ia dilni nëse keni nxjerrë nga mendja “duhet” që të caktojnë të tjerët, nëse nuk vështirësoheni të mbeteni të sjellshëm, nëse keni zbuluar se nuk ekziston vetëm “Bëj atë që dua’’, por edhe “adhuroj atë që bëj”. Ia keni dalë tashmë, nëse jeni refuzuar shumë herë dhe vazhdoni, në jeni trajtuar padrejtësisht dhe nuk keni kërkuar hakmarrje. Nëse ju është e lehtë të bëni që njerëzit tuaj të buzëqeshin, nëse nuk i braktisni në gjendjen e tyre më të keqe, nëse me të vërtetë gëzoheni me gëzimet e tyre. Tashmë keni arritur sukses, nëse dini si të respektoni kufijtë tuaj, nëse mund të thoni jo pa u ndierë fajtor, nëse me secilin fund shihni një fillim të ri, nëse mund të thoni u munda duke qeshur. Tashmë ia keni dalë, nëse vazhdoni të mos ndiheni rehat kur gjithçka përreth jush po hipnotizon të ndiheni këndshëm. Tashmë ia keni dalë, nëse ato që dini, i vini në dyshim, nëse keni mësuar të dëgjoni me të vërtetë. Nëse respektoni mendimin e tjetrit edhe nëse nuk jeni dakord. Tashmë ia keni dalë, nëse ndaloni ta krahasoni veten, nëse mund ta kuptoni se jeni unik, siç të gjithë janë.
ALFRED ADLER ( themeluesi i psikologjise atomike )
