Nga: Bona Mulaj
Pas një nate të tërë pa gjumë,alarmi i zgjimit ishte e fundit gjë që doja të dëgjoja.
Po më ndahej koka nga dhimbja.
Kisha bluar me mend edhe hallet e më të largëtit mik.Kisha shkuar atje ku këmbet s’më kishin quar kurre…kisha thënë fjalë që nuk kam guxuar t’ua them kurre disave,e mbase as do ua them ndonjeherë.
E isha kthyer përsëri ne shtratin tim,me kokën mbeshtetur ne jastekun që tashmë me dukej gjeja me e parehatshme ne botë.
Jashte era si e çmendur,sikur kishte harruar se ishim në pranverë.
Hapa pak syte e perballe dritares kumbulla qe dje zbardhonte,s’ishte më aq e bukur,petalet e bardha nuk dukeshin më në të,e lulet e qershisë që kishin nisur të hapeshin,ishin strukur përsëri te paçelura.
-Eh moj ere e marre thashë me vete.
U ngrita sikur kisha dite qe kisha zene shtratin,po duhej te behesha gati per pune..po shkonte vone.
Tik tak-et e ores me dukej se kishin shpejtuar te trokituren si per inatin tim.
U vesha me shpejtesi dhe pse syte akoma s’mundesha ti mbaja hapur mire.Po me ziente koka.
Ashtu vrenjtur me keq se koha e zymte e ketij fund marsi dola nga shtëpia.
Tere rruges nuk nderrova asnje fjale me djalin qe shkoj ne pune,me gjithe shakate e tij te perditshme.
Zbrita pa folur me njeri,e u nisa drejt vendit ku çdo dite shkoj para se te nis punen.
Liqeni me keq se une sot..ja nxirte inatin bregut sikur s’ishte era qe e kishte trazuar po bregu.
Se di nese kisha une apo liqeni me shume dallge ne kete mëngjes..por një gjë e di.
Liqeni e une neser do zgjohemi me qete.Ai ledhatar ndaj meje,e une me nje buzeqeshje falenderuese per dy copezat qe me dhuroj nder sy.
