Ah.. Më fal po vij në momënt , bëjë porosoin e një makiatoje,por po ndalëm pak tek kjo tavolina e dy miqve të mirë, sat ë pershëndetëm, dhe ardha.!
Ishte mbase ky dialogu i shpesht me i imi me kedo që ftueshim për ti pirë një kafe tek Turizmi në qytetin e Shkodrës. Kjo nodhte thuajse çdo ditë, teksa në mjediset e këtij Hoteli vç mas mjaft të njohurve tanë. Të veçantët mbetën çifti Gjyste dhe Ndue Bici.këta të dy njerzë me tipare krejt të veçanta, me një fisnikëri, dashamirësi, dhe bardhësi shpirtërore, të cilët duket se i kishin marrë me vehte nga bjeshket e Alpeve tona , për ta zbritur me madheshtinë njerzore të karaketreit të rradhë të këtij çifti kaq fisnik.Ndaj unë dhe mjaft të tjerë e kishim të pa mundur që të mos shkeputëshim pak minuta për të qëndruar ne tavolinë për të pirë kafe më këta njerzë që dinin të falnin vetëm buzqeshje. Kishim folur mjaft për shumë tema që janë aktuale , por mbi të gjitha Kuzhina Malësore për të Cilën 
Gjystaja është kryemjeshtre, por edhe per shumë e shumë gjera të tjera, madje e patëm lënë për të shkuar të tre së bashku në Tuz tek gruaja e moçme Filja që me duartë e saja ënde prodhon xhubletën identike Malësore. Kishim në planë për të realizuar një intervistë, dhe si gjithënjë Ndoja me optimizmin e tij qe shprehur të ikun pak pandemija dhe po shkojmë… Por ja, sot në këtë tavolinë ndihet mungesa e çiftit, kas disa ditë që këta i mungojnë synit të zëmrës, nuk vijnë këtu për të pirë kafën e perditshme.Jeta u tregua e pa besë…Ndueja pas një smundje të rëndë , ndërroj jetë, pikrisht atherë kur të gjithë mënduam se ia holli,,.Ndaj sahere ndalemi këtu për të pirë një kafe, syri i zëmrës e kerkon mikun e mirë , njeriun e buzqëeshjes , fjalëëmblin e paharruar Ndue Bici. Pushoft në paqe!
