Nga Xhemile Adili
Sa larg dielli që do më ngrohte, sa larg, sa larg!
Këto erëra si nuk po marin flakën e shpirtit tim?
Këta acar, ky thellim, këto trandje, ky trishtim,
si s’po përplasen ngado? Shtypje, kanë mesazhin.
Sot jam, nesër s’jam… Dua gjithë rrugët e tërë barin!
Sa larg dielli që do më ngrohte, sa larg, sa larg!
Gjithçka ka një çmim, gjithçka do shpaguhet,
edhe lotët çurg e dhembjet – thikë në zemër.
Jeta nuk rrëmbehet dot, dashuria nuk blehet,
Sy, shpirt kam…Fusha, ajër, dritë për mua s’ka!
Sa larg dielli që do më ngrohte, sa larg, sa larg!
Mos e merr përdore, o Zot, për askend mëshirën,
se rënkon e dërgon rreze malli, edhe sa i huaj
ky përrua vështrimesh e vërshimesh të egra!
Sa e huaj drita për ëndrrën që dua! Sa e huaj vdekja!
Zjarr në gjoks, zjarr nën këmbë, zjarri – mort i uruar!
Sa larg dielli që do më ngrohte, sa larg, sa larg!
Si burgaxhinj më janë bërë qirinjtë pranë kokës time,
si burgaxhinj: lotët ditë natë, po dita kurrë s’arrinë.
E ajo zemër më vjen me ajër, më rri pezull mbi kokë,
e marr, e mikloj, e dua, pa atë nuk kam ku shkoj dot.
Sa larg dielli që do më ngrohte, sa larg, sa larg!
Vetëm lotët e mi këndojnë. Gjakun – bukë të ngrohtë
që bëj, këndon. Dhe kthej prapa, shoh jetën time,
lënë dhëmbëve të huaj, xhepave të huaj, drurit
mbi shpinë vërtitur me dhembje… O Zot, i nxirr
plagët e mia nga ky ferr që s’ka fund asnjëherë!
