Përg Zija Vukaj 
Kjo pikturë, e realizuar në kulmin e periudhës blu të Pikasos, mbërrin në një monokromi pothuajse të plotë. Piktori shpreh trishtimin dhe vetminë e dy personazheve jo vetëm përmes dorëheqjes së rreptë nga polikromia, por edhe duke i zgjatur figurat deri në deformin, duke i nënvizuar me një vijë të pastër të përvijimit që i përmbyll në një formë sintetike sa monumentale aq trishtuese. Këtyre personazheve pa shpresë Pikaso u kushtoi në ato vite një vëmendje të veçantë; lypës, të verbër, endacakë dhe të gjitha viktimat e shoqërisë janë për të burimi i vazhdueshëm i studimit dhe i eksperimentimit, të cilët mbushnin çdo cep rruge të Barcelonës.
Në veçanti, alegoria e të verbrit e shoqëroi gjithë jetën. Shumë nga veprat e këtij subjekti janë thellësisht të dhimbshme, si kjo e të verbrit dhe djalit, ku figura e vjetër qëndron pa shprehje. Një vend i panjohur pret dy figurat; pranë plakut rri një djalë me sy zhbirues që kujdeset për të dhe i siguron ushqimin dhe paratë. Plaku i verbër është paraqitur këtu si një qenie e dëbuar nga shoqëria, në një vetmi të pandreqshme; trupi i shkatërruar prej viteve dhe prej jetës, duart dhe krahët e lëshuar përgjatë trupit dhe shikimi i humbur, të kujtojnë personazhet e “Drekës së përkorë” (“Pasto frugale”)
