Nata qe sosur, ndërsa yjet puthin agimin. Mbi qytetin e vogël mjegulla pluskonte si fantazëm. E hodhi një vështrim në krevatin ku e shoqja bëntë sikur flinte dhe me vete mërmëriti. Ti je grua e gjithçka mund të bësh, bëni kompromis me djallin e kërkoni parajsën në tokë tashmë që të është ndryshkur shpirti si ai parmaku i dyerve të vjetra e në udhëtimin tim si mace e zezë më ndjek. Ditë natë natë ditë. Kush të njeh ikën prej teje se ti ç’ka s’mund të bëjsh. Në shpirt ke ftohtësi gjarpri akull, si atë ditë shkurti kur të kërkova e unë prita e prita aty ku të lashë. Atë ditë shkurti që si mëngjesi më largohet, nuk e gjej më përsëri. Unë prita e prita e u mundova me të gjitha mënyrat të të ktheja në rrugën e duhur. Për hir të vajzës, por ti tash mbjell veç zi. Zi! Sepse je mbushur me errësirën, me trillime që na brejnë jetën na shkëtërrojnë si krimbi që ngadalë birojnë drurin shekullor. Shqelmove të kaluemen tonë të bukur, ëndrrën tone, se je e mbushur prej verbimit mistik e se sheh fatkobin tënd të zi. Edhe gjethet kanë nisur thashethemnajën e fjalëve që ti shpërndan nëpër komeshinj, nëpër lagje, nëpër qytet nën udhëzimet e motrës tëndë që si mace e zezë me mjaullimat e veta mbjell veç poshtërsi, shpif pa fund ndytësi për të mbjellur ligësi e zi, zi si nata. Ik larg meje, as hijen tënde se dua, mos u kthe. Trishtim i vjeshtës mbi ty le të bjerë. Ti nuk e ndjen se si të gërryen heshtja përbrenda vetes, o njeri urith. Në pyllin e jetës tënde ra brymë e parë, brymë bushtër që s’di të shkrihet kurrë. Nuk dua të rri i strukur në qoshen e zemrës tënde, të fshihem nga frika e fjalëve të botës. Sa gjatë jam munduar të depërtoj thellë në zemrën tënde të boshatisur e të mbjell ngrohtësi. Hyra në shpirtin tënd dhe gjeta pjesën e palatuar. Nuk dua të jem hije pas bebeve të syve të tu. Ti ke shkuar tej harrimit. Zogu i pendesës ka marrë arratinë. U ndije si të kishte pirë hurpin e fundit të vnerit. E rryma e urrejtjes vërshon ndjenjave. Me trishtim, deri në pagjumësi, që e gërryente deri në eshtër, gjithë natën gjumi kishtë bërë tortura me të. Fjalët e tua kacavirren nëpër të gjitha mendimet e mija e nuk ikin. Lenë shijen e tyre të hidhur nëpër mua e bëhen si shija jote e pangulur brenda meje. Kjo pangulje e ky preceptim i joti ka lënë shpirtin vram. Në rrënjët e zemrës sime ti s’ke më vend. Vëndi yt është në terrin e verbër të natës pa hënë e pa yje. Fjalët e kanë humbur fuqinë magjike. Si fantazma e ke rrugën të lirë mendoi teksa kujtoi shtrigat Shere dhe Lulë, shikimet e gjarpërinjta të tyre. Si cerga merimangash të mëdha magjitë e tyre të zeza, si rriqna. Udhëtimi yt dhe i njerëzve të tu mbyllet me klithma, me ardhjevajtje marramendëse në humbje drejt Sheres e Lulës, këtyre shtrigave që s’lënë poshtërsi pa mbjellë. Heshti. Në fakt ishte një hedhtje që flet. E hodhi vështrimin mbushur plot e përplot dhembshuri në dhomën e fëmijëve. Ju drodhën vajshëm sytë. Vajza dhe djali flinin. Kthejani shpirtin shakasë së vjetër, iu bë se foli i biri. Me besim të humbur vu re një lot në mollzën e faqes së të bijës, që sikur thoshte: sa pak lumturi ka mbetur për ne. Ëndrrat tona rënë si gjethet e pikëlluara një fund vjeshte. E pushtoi keqardhja e gjurmoi ta cingrisë inatin zemrak. Ishte vit kthesash të mëdha, zhgënjimi. Jeta e tyre rrëshqiste ngadal drejt humnerës si një pikë vese në zgripin e fletës së gjethes. E rrotulloj çelsin në bravë dhe doli. Ajo tinëzisht vështronte çdo lëvizje të tij. Ç’trishtim që jetojmë në këtë qytet bring, ku shumë gjëra ecin për mbrapsht mendonte ai dhe zbriste një nga një shkallët e pallatit. S’jam gjë tjetër veçse një lis që thahem në këmbë. Me ne zgërdhihet koha shtrigë. Engjëlli pasi doli para pallatit. Në rrugën kryesore nuk kishte asnjë njeri. S’jam gjë tjetër veçse një lis që thahem në këmbë. Me ne zgërdhihet koha shtrigë, mërmëriti me vete. Ti ke shkuar tej harrimit, sikur i foli së shoqes. Ti je si jot motër si yt vëlla e të gjithë jeni si macet që nga tigrat rrjedhin. Ti ëndër arnuar fle dhe zgjohesh në kthetrat e tyre që janë mbushur me ligësi, shpifje, pabesi. Edhe pse gjithnjë veprimet dhe pabesitë e tyre kanë qënë të huaja e me besimin e humbur tek unë. Por tash e fundit hija jote do të mbyllë derën. Ti s’mund të jesh më gruaja ime. Sa po më lodh kjo qetësi vrastare këtë mëngjes. Si pluhur mjegulla e ftohtë e mëngjesit përmbi qytet tëhollet e vidhet dushqeve. Kaloi në rrugën në anë të sheshit dhe shpejt u gjend në stacionin e autobuzave para spitalit, që atë mëngjes sikur e kishte mbështjellë me petka të zeza. Shfaqen hijet e të vdekurve rreth tij, mendoi. E shoqja nga kati i katërt vështronte çdo lëvizje të tij. E ndërsa ai hapëronte rrugën para pallatit, drejt stacionit të autobuseve, asaj iu duk si ai kalorësi i panjohur që trokon nëpër muzg. Ti ike pa folur një fjalë nga ajo derë që nuk bëzanë, ndërsa unë dridhem si flak kandili. Ti ikën si zogjt po çerdhen e prishi juda. Zemra me akull iu mbush. Sa do të kisha dashur të më lije diçka në ikje, një grim malli, inati, një lot të trishtë. Vetmia struket vrimave të zemrës, lyp ngrohtësi. Oh e mjera unë, ti u fike në lotët e mallit. Ah sikur të isha dhe një here si atë ditë në atë shtrat, ku më iku vajzëria. Lotët u rrëzuan si vesa e mëngjesit. Sa e lumtur dhe e vlerësuar isha. Deri atë ditë kur loti rrëshqiti dhe pelgje me dhimbje shënoi në fytyrë. Trishtimi buron e fryn në thellësitë e mija e tash harrimi i ethshëm lakmon. Mallkuar qofsh motër, që mbolle mes nesh këtë ëndërr trishtuese. Që shuajte dhe prishe strofkën intime mes nesh, ngrohtësinë e vatrës sonë familjare. Çfarë të bëj unë tash me dhimbjen time ndër duar. Te ti tash një hije shoh më të erret se vet terri, më të frikshme se frika që më rrethon. Hija jotë shurdhmemece që na ndjek, na përgjon, na mbikqyr. Unë nuk mund ta largoj më nga vetja dhe pse ai këtë ma kërkoi me ngulm. E tashmë errësira mund dritën tek unë. Ti më nuk je guaja ime, i buqitën fjalët e të shoqit në vesh. Fjalët iu dukën fatale, si një bizhu e lyer me helm. Ishte e sigurt se ai nuk kthente më. Sa herë e kishte falur, ndërsa ajo bashkë me njerwzit e saj donte të mundte krenarinë e tij, fisnikërinë e tij, dijen. O zot! ti je e vetmja shpresë, mërmëriti, teksa kujtoj fjalët e Sheres. Shko urgjentisht e kërkoi falje nënës së tij që është në buzë të varrit. I pashmangëshëm kthimi im tek ti moj nënë, sikur i foli nënës së të shoqit. -Zgjohuni! Zgjohuni,- u foli fëmijëve. Dhe shpejt e shpejt formuloj numrin e telefonit të të kushëririt, që punonte taksist. -Më duhet të shkoj deri te vjehrra, i tha atij dhe mbylli telefonin. Kaloj mespërmes në livadhe të pakositura poshta varrezave. Në varreza u dëgjua një pingërimë e shkurtër e një zogu shpendkeq, një pingërimë që të trishton. Të dy fëmijët ishin dridhur dhe shtrënguar fort duart me njëri- tjetrin. Në zemër u kishte hyrë frika. Po ky zog, anagullimësh që vajton mes varresh pa dal mirë drita, mendoi me vete, apo tremb hijet, shtrigat dhe vetminë e vet. Vajton me vajin e tij alegorik duke prishur qetësinë e të vdekurve. Mjegulla e ftohtë e mëngjesit e mbështillte me mister kishën e vjetër sipër varrezave. Shfaqen hijet e të vdekurve rreth saj. Shpirtra që sillen në ajër. Dhe nuk pranë kori i hijeve. Një zë i mjegullt trupin ja drithëroi. Tej kodrava dëgjohej angullima e qenve. Para tyre rruga përdridhej si gjarpër i zi.Por ajo duhej të kryente ato veprime që e kish udhëzuar Sherja. Dëgjoj një zë të beftë pëshpëritës. Ju bë se ishte zëri i Sheres. Gjithçka duhet ta bësh pa zbardhur mirë drita, këtë lëng duhet ta mbjellësh në rrëzë të një lisi vra reja. Kushedi ç’mrekulli mban magjia e Sheres, mendoi. Prisni këtu ju tha fëmijëve që zemra u dridhej prej frike dhe rendi drejt kodrës pa emër, u ndal pranë gurit të madh me shikimin nga dielli dhe bëri gjithçka sipas porosisë së Sheres. Kund a ka zot, kishte mërmëritur i biri që dridhej i tëri prej frikës. Kur e ëma mbërriti, hapëruan rrugën e dolën në kodër prej nga dukej Munella që dielli i ra përskithi. Edhe pse s’dua të provoj shijen e mëshirës, s’kam çfarë të bëj. Ajo plakë në buzë të varrit është e vetmja shpresë. Ai përulet veç para fuqisë së thinjave të saj të bardha. Aq më tepër që ashtu e kishte udhëzuar Sherja. E mbështjellë jam me rrjetën e zezë të dhembjes. Mbrëmë i hidhur kurmi yt si të qe vrer, mendoi teksa kujtoi vështrimin e rreptë të të shoqit. Ti me nuk je guaja ime, i buqitën fjalët e të shoqit në vesh. Nata kishte qënë e gjatë si një shtrat prej klithmash. Çdo gjë kishte qenë e trishtë. Po sikur ai të mos kthehej cili burrë do të vijë të ndëz kandilin e shuar të zemrës tënde, pyeti vetën. Në udhëkryqet e jetës do të mbetëm ngulur të pres. I kishte të rënda mendimet. O zot, pushtuar prej këtij mendimi krahthyer. Oh ç’trishtim, ofshani pikëllueshëm. Çfarë? pyeti vajza. -Asnjë fjalë këtu për tragjedinë tone, porositi fëmijët që akoma si kishte lëshuar e dridhura. Përse erdhe fare pa të pritur bije e nanës? Unë kam tash dy vjet në krevat pa ti pa sytë e ballit, as ty e as fëmijëve. Nëpër palcën e eshtrave ndjej frymën e vdekjes. -Erdha të të kërkoj falje për çdo shqetësim që ju kam sjellë ju dhe djalit tuaj. Zëri i saj dridhej si një zukatje mize. S’kishte kurajo ta shihte drejt në sy, e vështrimin e kishte rrëzuar përdhe. -Po më kërkon falje e fjalët i lëshon pa fre bij e nanës. Tim bir e bëre egërcak. Kurrë nuk të ka munguar as respekti as vlerëisimi i askujt në këtë derë. -Të përulem nanë ty dhe motrave. Kob i zi është sot përbrenda meje. Unë rrezikzezë e dritëshkurtër. E mjera une! Unë e kam fajin, po tash kam mbërritur deri te kjo bokërrimë e gërryer pikëllimi. Brenda meje diçka fryn stuhishëm, është kob i lig. Gjithçka u ndërtua mbi shkretimin e mendimit tim të zi. Më humbi një mendim në udhë. Sytë e saj të lodhur flisnin përqartë. Stuhi e fjalëve sikur merrte jetë mbi shkretimin e mendimit të saj të zi. Amanet bijë, mblidh ment e lej fallxhoret. Kurrë kjo derë s’është marr me fallxhore. Rruga e tyre, mbyllet me terr. Im bir asnjëherë s’ta fal që ti turresh sa në Va të Dejes, në Fushë Milot. Rrruga që ke marrë sa te një te një tjetër fallxhore do të të lej në mes të katër udhëve. Ti njoh dëshirat e heshtura, kishte menduar, po Sherja a Lula do ta zbusë e do ta bëjë të bindet, shurdhmemec do ta bëj. Të bëjë si them unë dhe familja ime. Po tash sështë koha për këtë, është koha të të bind ty që je në buzë të greminës të bëhesh me mua e të mbash anën time. -Të përulem nanë ty dhe motrave, amanet ma flani këtë radhë. Ditëve pa yt bir u vë emra të frikshëm. E shuaj etjen me lotët e mi netëve vetëm pa ditur ku të mbytem. Mendo fëmijët, nanë. Të përgjërohem. Dhe sytë e saj dinakë u ndalën në vetullat e nanës plakë të ngrysura si një muzg me re. Sytë nën vetullat e zeza janë dy puse të harruara. I dridhen thinjat. Biseda ishte e ftohtë dhe e tendosur si një teh shpate e vjetër. -Mos më lësho amantetin, atë se tret as dheu. Petkat e dekes i kam ba gati. Po ti me motrën e vëllun tënd po kërkoni të shmjerëzoni tim bir, ta gjunjëzoni, ta tjetërsoni. Po ta them unë ty, mblidh mendjën se kështu nuk bën. Se shiti shpirtin im birë asnjëherë dhe pse djajt si munguan kurrë në jetë. Njerëzit e tu shpifin. Leni shtrigat, bija ime. Aty ishin edhe tri motrat e të shoqit. Asnjëra nuk fliste, vetëm dëgjonin. Njëra prej tyre përpushte me shkullojë helkuri në hirin me prush qarri. Duke shprushur mendimet. Rënkojnë drurët, mendonte ajo teksa dëgjojnë atë të lutej. Një mace flinte përmbi një shtrosë delje në anë të oxhakut. Ndersa e shoqja shkonte t’i kërkonte nënës së tij falje Emgjëllit i mbërriti autobusi dhe ai u ul në fund të tij. Ishte drejtuar për në qytetin ku gjendej gjykata, bash atëherë kur ikën drita si grua e lëshuar. U ul pranë tryezës së qoshes në local, e njërës prej pietoreve të qytetit plot gabelë. Iu kujtua ai mengjes kur vrapoi nëpër murin kinez. E hapi çantën dhe i hodhi dhe një vështrim kërkes-padisë për divorcin, dhe pasi nuk kishte çfarë ti shtonte, vendosi të presë orën për të dorzuar kërkesën për divorc në gjykatë.