Nga: Valbona Kolaveri –Një poete që “thyen” mendimet, “thyen” pasqyrat e shpirtit, “thyen” rrugë për të gjetur kalimet…Dhe realisht poezia e saj është një thyerje e tabuve, është një ngjitje e copëzave të shpirtit , për ti dhënë jetë poezisë, dhe mendimit për të mos u lodhur siç thot vetë poetja , duke fshirë pluhurin e mallit.–Rruge me rruge
Rruge me rruge shkela mendimet
E cmendur zemra ne arrati
Mu thyen te gjitha pasqyrat e shpirit
Mijra shembelltyra njera tjetren derdhen
Rruge me rruge gjeta kalimet
Pres veten te shoh ne ndonje fytyre
Fjalet nje nga nje mu dogjen heshtjesh
Hiri tyre mbeti buzeve qe u shkreten
Rruge me rruge me kot kerkova
Tek vetja te te gjej aty
Kur vetes une i thyej veten
Vetja me nuk eshte tek ti
Rruge me rruge po rigjej veten
Te ngjis me turr copat e shpirtit
Shtigjesh mos te mbetem peng
U fshij ngadale pluhurin e mallit
Rruge me rruge e mora veten
E mbajta rende permbi shpine
Vetja pret te mos e lodhe veten
Me veten pres te shplodh vetmine
V.Kolaveri 23.01.2022
