Nga:Ormira Lulani

Ora….Ora kaloj një frymë, siç duket truri im po luan çuditshëm me mua, a është i vërtetë ky zë ere apo dëshira e madhe e imja të të ndiej afer. Atëherë marr lapsin e po të sjell pranë, skicoj dhe hedh linjat e para, mbase kështu bisedojmë qetë si dikur..
Eh, kemi aq shumë për të thënë e për të kujtuar. Laspi ngadalë shkarravit në letër, ti rri me dorë mbështetur duke vështuar dëborën. Është ftohtë them unë, ti qesh, e di që dëbora të pëlqen, unë thjesht po e vizatoj aq sa mundem, s’kam kurajo ta pikturoj, jo nuk matem dot me ty, asnjë s’e pikturon deborën aq bukur sa ti. Shikoje se si luajnë hijet në dëborë,- më thua. Ok, po mundohem t’i kap dhe ato, i fsheh mes drurëve, por mua më pëlqen dëbora më shumë kur bie, kështu po lë ca flokë bore të bien dhe në floket e tu të thinjur; e di flokët e tu kanë marrë nuancat e deborës tani.


Ti vazhdon e shikon qetësisht. Dëgjoje këngën e këtij zogu, më thua, e gjen çfarë është? Unë mundohem, mbase zog dëbore, s’e di, ndjek fluturimin e tij, ai sillet e sillet, sikur po kërkon strehe, dhe ulet pa u ndierë në gjurin tënd si një mik i vjetër. Dhe unë atë çast ndjeva shumë mall, doja të thoja diçka por e mbajte për vete, m’u kujtuan ato momente kur ti leshoje zogjte në dhomë, ajo brendi me nuanca të kuqe nga loja e flakës në oxhak, dhe flurimi i çuditshëm i tyre, që kthenin çdo gjë në një situate irreale, e mban mend, çdo gjë, orenditë, hijet mbi mure fluturonin bashkë me zogjtë.
Ti që veç qeshje e qeshje, kur ato uleshin e qëndronin mbi kornizat e mbi pikturat, dhe zeri yt: Ora , zogjtë e njohin shpinë e vet. E çuditshme lidhja që kishe me ta, me ikjen tënde, dhe ata ikën një pas një, ulën kokat, varën krahët, ikën pas teje.
Dhe ky zog që tani qëndron i qetë mbi gjurin tënd, sikur mban me vete të 50 zogjtë që kishim në shtëpi.



Ngre kokën e të kërkoj, me sy të ulur si për të kërkuar falje, letra ime është teper e vogël ati im, tepër e vogël për të futur qënien tënde.
Vështrimi im shkëputet nga zbrastëtia. Era vazhdon të fryjë, më fort se më parë, dhe zëri yt me vjen më pranë, më dashur dhe i qartë. Hedh lapsin dhe veshtoj skicën, nuk ka nevojë më për fjalë, ne flasim me mendje me njëri-tjetrin.
Zëri yt vjen përsëri, Ora të du fort…
Dhe shpirti im ngrohet, dhe me mirënjohje i drejtohem zbrazëtisë e bindur që ti me ndjen “Edhe unë të du fort, malli më ka marrë shumë, mendja ime, dora ime krijon bashkë me ty”. Faleminderit ati im.