Kurë politika është vrastare për mendjen dhe shpirtin e njeriut.

0

NGA: ZANA TAKO

Politizimi i jetës njerëzore po i jep frytet e veta. Politika nuk është art, por politikbërësit aktrojnë sipas rolit që u jepet nga regjisori që ve në skenën e politikës atë skenar, i cili përgatitet nga komikë dhe jo dramatikë për jetën e njeriut. Them komikë, se politika e tyre kundër jetës njerëzore tashmë po shfaq dukuri të çuditshme dhe të ndryshme, nga ajo çka dëshiron vetë qenia njerëzore.
Të luash me jetën në skenën e politikës nuk është detyrim, por bëhet i tillë, kur politika kupton ekzistencën apo të kundërtën e saj. Nuk është njëlloj si të luash e si të mos luash në këtë skenë. Nuk është njëlloj si të ndjehesh apo të mos ndjehesh fajtor. Nuk është njëlloj si të kundërshtosh apo të mos kundërshtosh, e gjithashtu nuk është njëlloj, si të luftosh e si të mos luftosh, duke pranuar fatin të lënë pas dere si një copë strajcë me bukë të thatë e jo të ushqyeshme.
Fazat e jetës nuk janë njëlloj, ashtu si edhe mosha e njeriut nuk është njëlloj. Por të plakesh duke dëgjuar për mirëqenie e duke mos e shijuar atë, do të thotë, se
Politikat mbarëbotërore kanë një qëllim të përbashkët, sundimin dhe kapitullimin e fuqisë njerëzore, nëpërmjet të cilave kanë shpërdoruar besimin dhe sovranitetin e popujve. Të pakët janë ata që kanë ecur deri në gjysmën e udhës, e të shumtë janë ata që kanë dalë nga shinat e mirëqenies, duke mbjellë mosbesim dhe kundërshti, duke mos pranuar atë që ju serviret si ushqim në vaktet ditore.
Subkoshienca e njeriut, përfiton nëpërmjet energjisë së dritës fuqinë e të menduarit dhe atë të të shijuarit, mendon dhe përjeton dashurinë e pamatë të ekzistencës së kësaj dashurie, e cila frymon duke përcjellë madhështinë e saj kudo në ekzistencë. Por fryma e politikës e kundërshton këtë energji, duke shpalosur kundërshtinë e saj me atë çka na dhurohet. Kjo kundërshti nuk është metaforë në mendjen e njeriut, por është prodhim i teorisë së përfitimit individual, i cili vjen si rezultat i lakmisë dhe i kundërshtisë ndaj ligjeve të krijimit.
Nuk jemi në kohën e relativitetit të mendimeve, por jemi në kohën e kreativitetit të tyre. Mendja e njeriut prodhon aq shumë ide në një kohë të shkurtër, sa vetë fuqia që përhapet me shpejtësinë e dritës mbi qenien njerëzore. Fuqinë që merr mendimi nga kjo prodhimtari, e shpenzon duke përcjellë potencialin e saj në ndjenjën njerëzore, e cila rrit fuqishëm atë që quhet mendim i lirë në vullnet të plotë, pa e kundërshtuar ligjin e krijimit. Në të kundërt, kjo fuqi kthehet në shpërdorim të asaj që quhet besim dhe mosbesim, të cilat shpien në dekurajim ose motivim të qenies njerëzore, ndaj asaj çka kërkojmë të plotësojmë në vijueshmërinë e rrjedhës së mirëqenies në jetën tonë të përditshme. Ndaj edhe politikat njerëzore, dekurajojnë ose motivojnë, rrisin ose shpërqëndrojnë vëmendjen e njeriut, ndaj asaj çfarë ndodh rreth nesh për arsye dhe fakte të ndryshme.
Në politikë ekziston një rregull, i cili nëse nuk zbatohet prish sistemin organizativ të saj. Ky rregull quhet bindje ndaj të fuqishmit, i cili nuk lejon kundërshtitë ndaj këtij rregulli, i cili vendoset e nuk zhvendoset pothuajse në të gjitha praktikat e politikave. Nëse ky rregull kundërshtohet për arsye madhore, atëherë zhvendosja e politikbërësit katapultohet pa miratimin e shumicës, që do të thotë, se mësimi shpjegohet me punë konkrete, por jo me shkrim në letër. Kjo lloj politike vret e nuk shëndosh.
Me ligjin e politikave merret njeriu por jo Zoti. Politika nuk e njeh dhe nuk e zbaton ligjin e Krijuesit. Kjo kundërshti ka prodhuar aq shumë defekte në mirëqien e jetës njerëzore, sa pasojat po ndihen fuqishëm në këtë fund kohërash, ku shihet qartë zbatimi i ligjit Hyjnor mbi mbarë krijimin.
Nëse politikat nuk kanë kuptuar ende deri më sot, se nuk mund të shkojnë kundër asaj që vetë Zoti i Gjithpushtetshëm ka urdhëruar dhe dhuruar, atëherë ka ardhur koha që do të ndeshen me të vërtetat dhe profecitë e shpalluara nga Krijuesi ynë.
Jeta e njeriut nuk është lojë, ku politikat të luajnë role demonësh apo karagjozësh endacakë që sillen nëpër ekrane televizive duke luajtur lojë pa shije dhe bajate. Roli i vetëm që u ka mbetur, është ai i bindjes ndaj sfidës që vetë Zoti u ka vënë të përballen, me të vërtetën, që as nuk fshihet dhe as nuk mbulohet nga dheu i fëlligështisë. Kjo e vërtetë është dëshmi e gjallë për mijra e miliona njerëz në mbarë krijimin, të cilët e duan Zotin e tyre, duke shpresuar në fundin e bishës dhe në triumfin e lavdisë së Krijuesit.
Shfaqja e teatrit njerëzor është në fundin e saj. Aktorët politikanë janë në fundin e lojës së mbrapështisë së tyre. Njerëzimi do shijojë erën e lirisë dhe dashurinë që nuk mund të tradhtohet kurrë në krijim. Amen!

PËRGJIGJE

Ju lutem, shkruaj komentin tuaj!
Ju lutem, shkruaj emrin tuaj këtu

Kjo uebfaqe përdor Akismet, për të ulur spam. Mëso se si procesohen të dhënat e komentit tuaj.