Nëpër vajin e pandalur të fëmijve dhe me shkronjat e zemrës (të cilat,
edhe unë, i shokuar, fatkeqësisht i ndjejë!), po shtyhemi gjithnjë majave të
shkreta të maleve, kryesisht pa mbulesë, nën qiellin e zymtë.
Na kishin tradhëtuar të gjithë të mëdhenjtë, të cilët ishin mbushur plot
me sherre. U kishte hyrë sherri në shpirt! Nuk e dinim kush ua kishte bërë
këtë sherr. Prindërit tanë, paraardhësit tanë, të moshuarve, etj. me ne i
vuri të grindeshin djajtë, sa të na ndjeknin edhe nga vetja. Çdo gjë u dukej
keq, pa arësye të vërteta! Me ta, ishin bashkuar të gjithë lakejt e botës!…
Na gjuanin me gurë; me dru e kërshe, me sopata, me armë të dorës,
topa, shpërthime e uturimë, hata, diçka shumë e rëndë, kob, që fëmijët
nuk mund t`i shpjegonin me një fjalë. Fare nuk kemi pasur kohë prej
këtyre gjuajtjeve, në të gjitha anët. Na rreh zemra shpejtë, më shpejtë,
shumë më shpejtë. Mezi i marr vesh këto fjalë të zemrës. Nuk e di nëse
është zemra e fëmijve, zemra ime, apo zemrat e dërguara “tek bré miza
hekur”!
Nuk e di se si kishim shpëtuar nga predhat e pandalura të topave të
atyre të cilët, ne i quanim “armiq”! Na kishin ndjekur deri te bjeshkët e pa
arritura me ato armë të rënda. U druheshim ndjekjeve edhe me këmbë!!…
A e dini çka do të thotë të jesh fëmijë në duart e djallit?! Ato duar të
djallit nuk i shihje, por të ngrehnin në shtatë palë tokë e qiell. Të bënin
copa e grimë!! Të jesh fëmijë pa babë e pa nënë, ishte mjaft keq! Na
kishin përfshirë para vetes e nuk dinim asgjë! Kur çdo gjë përplasej në
murin e padukshëm qelqi apo magnesiumi, të kristaltë, të ftohtë, të fortë,
si materie të pashpër-thyeshme nga asgjë e kësaj bote, të jepte një pamje
tjetër nga e tërësishmja, të cilën ndryshe e kishim menduar.
-
Po, po, po e them se qelqi e gastarja apo ajo që e mbështjellte këtëgjendje ishte shumë e ftohtë, si vdekja. Edhe vdekja ishte e ftohtë, ngrintee tëra. Të ftohtit ta ngrinte ngadalë trupin, deri sa të dilte shpirti. Të futejnë shpirt, në trup, në tërë qenien, ngadalë, padiktueshëm e padukshëm, eshkonte drejt motorrit të njeriut, ZEMRËS, me pamje tjetër, të cilën nuk eshihje!…A isha në një kthinë me gurë e gërgje të mëdha, ku ndonjëherë nukshihja e ndonjëherë më vinin këto zëra vajesh të fëmijve, apo kur kamqenë fëmijë?! Nuk e di, nuk e di. Di sa nuk di, e nuk di asgjë! Kjo gjëndjenuk merr fund!…Nga dita në ditë ishin shtuar armiqtë e na kishin rrethuar në çdo anë,atje, larg nga vetja, përtej vetes, me armë që të fusnin tmerrin, kur ishihje. Ky rrethim përskaj teje kishte zgjatur shumë, në ndjenjë të ngrirëme tmerr, që prej kur kishe lindur! Kjo LINDJE kishte zgjatur 40`000 vitepara lindjes së Krishtit e deri sot, prej atëherë kur dihet se ka pasurNJERËZ në tokë, apo atëherë që e themi se kemi pasur një alfabetsimbolik, madje që prej 25`000 vite para lindjes së Krishtit, apo të jemi sishkencëtarët, 5300-5200 vite para l. së Krishtit, dhe kjo është, nëse kammundësi të logaris, 200 vjet para se i ashtu quajturi Sumer, gjuha eparë e Lindjes, e kishte bërë të veten. Ajo ishte gjuha e jonë simbolike,në Gadishullin ILIRIK apo MAIA1(Maia, në gjuhën tonë shkruhet “maja”,“me maja”, dhe është Ballkani!). Dhe, Dardania ishte në mes të këtijgadishulli, para se të krijoheshin Dardanelet.Kjo është çudi. Të gjitha lëvizjet e në të gjitha drejtimet kishin <lluar prejGadishullit ILIRIK, në Lindje e në Perëndim, e të mjerët, e kishinharruar BESËN apo BESËN e ZOTIT; Besën e dhënë ndaj perëndeshës sëVATRËS, që ishte NËNA e SHTËPISË; e kishin harruar origjinën dhe kishindalur nga DORA E ZOTIT e kishim rënë në DORË TË DJALLIT, lanetpaçtë! Djalli na e kishte kthyer tërë botën së prapti.Çka ishte po, na del jo, dhe çka ishte mirë dilte keq, pa e ditur. Na kishinkthyer pa dije miqtë në armiq, dhe armiqtë në miqë; të zitë në bardhë dhetë bardhtë në të zi; rrotull, pa e marrë vesh askush; i kishin ngatërruarLindje e Perëndim, Veri e Jug, dhe i kishin kthyer kundër Genit të origjinës.1Mili Butka (Aleksander Hasanas), „Kodi i gjuhës shqipe/Emologji“, Magus, Tiranë 2017, faqe 205. -
Mua nuk të dinin për ILIR dhe prej këtu e nisnin ata, se “ti nuk je i tillë”,se “ti nuk je i pari”, se “nuk e ke një të treten e botës”, se “nuk i kevëllezër Galin e Keltin”, se “nuk je më i madhi”, se këto janë “përrallame bisht”…Të kishin rrethuar shtazët me të tmerrshme e më të rrezikshme, por qëu ngjanin njerëzve. Nuk kishin vetëdije për dijen e natyrshme, por“vetëdije” të rrotulluar nga djajtë, lanet paçin, dhe kishin BESË meKRYEDEMONIN, mos i qoftë “besë”, qoftë i mallkuar për jetë e mot! Me atë“besë” ishin bërë aq të pabesë, aq të pashpirtë, aq të panjerëzi, pa <je tëturpit!…Edhe vëllezërit e vjetër, që nuk u ngjanin kushërinjëve, kishin bërë“besë” me djallin e vepronin kundër meje, sepse ishin sorollatur anë epërtej botës dhe ishin kthyer në origjinë, te UNË. U dukesha atyre vërtetëshumë I KEQ, I LIGË! Ndërroheshin ngjyrat, ndërroheshin emrat,ndërroheshin kahjet dhe drejtimet, ndërroheshim edhe njerëzit, të cilëthijen e kishin si të njerëzve!…E thashë: nuk kisha babë e nuk kisha nënë! A është kjo emundëshme! Jo! Të jesh i lindur pa prind, nuk kishte teori! Shumë evështirë për mua ishte kjo punë! E dija se kam babë, që ishte sikur Zoti iparë në tokë, por kishte kaluar në jetën tjetër, në AMSHIM. Sa herë ekërkonte jeta, paraqitej nëpër ëndërra, si në këto vuajtje të mëdha. Mëkëshillonte për ta ruajtur durimin dhe më shpëtoi. Por, këta djaj të verdhëthonë se unë jam bonjak; i rrugëve; i pastrehë, i mbrapshtë, i pa edukatë,e nuk kisha asgjë timen. Jo, pra. Ishin zhdukur për ta, sa qel e mbyll sytë.Nga dita në ditë kisha mbetur <llikat vetëm, në maje të kodrave, plotë meshkëmbinj!…Nuk e di a isha i gjallë apo kisha kaluar edhe unë në botën tjetër; nuk edi a jam nëpër bjeshkë tonat apo bjeshkë të tjera; nuk e di në isha fëmijëapo “i rritur”, por ndjeja si fëmijët, me shpirt të pastërt!…E zbrita kokën mbi shkëmbinj. Lotët më rrjedhnin pa pushim! Athua, çkaishte ky shkak, çka ishte ky fat, çka ishte kjo fatkeqësi apo tragjedi?!…Po, po. Aty isha ulur, pranë gjakut tim! I fshiva sytë me duar, por atoishin të bëra si mos më keq, me gjak e baltë, dhe me shpinë të duarve i fshiva.
U drodha! Si nuk më ka shkuar mendja të ndjekja gjurmët e gjakut?!…
Ai djaloshi, që jam unë, quhesha kurdoherë Agron Iliriani, dhe i lutej
Zotit edhe kur ishte mirë, për çdo vuajtje në këtë botë, tani, ndodhej midis
gurëve të mëdhenj e në këtë errësirë, pra në skëterrë. Auuuaa! E kuptova!
Qenkem në burgun tim, mu në mes të dy palëve të tokës, e më
kuptueshëm, në një botë të dënuarve e në mes të botës midis dy palëve
të dheut. Bota e Zotrave është një mbi tokë; bota e djajve është nën tokë;
e në mes të dy tokave është burgu i jonë i veçantë, i provave, i vuajtjeve, i
ç`njerëzimit. Kjo botë ishte një botë e përkohëshme, ku provoheshin të
gjithë njerëzit. Nëse janë të lidhur me Zotat e besën e tyre, do ta <tonin
këtë jetë e do të shkonin në parajsë. Nëse kanë dhënë besën djajve e
Kryedemonit, do të ishin këtu, si këta që më rrahim. Në qoftë se nuk e
kanë lidhur asnjëherë besën, ose kanë harruar se e kanë patur një kohë
menjëherë pas pubertetit, d.m.th. kur janë pranuar në listën e të
rriturve; do të rrihehin tmerrshëm e do të provoheshin derisa të pranonin
ate çka e thojnë djajtë ose agjentët e tjerë të këtij burgu, të
sprovuar deri në fund.
Do të digjeshin tërë jetën, për gjalli, në fund të ferrit. E kuptova fort
mirë këtë punë, në këtë skëterrë! Kjo ishte “një e vërtetë” e madhe e të
drejtave të njeriut! Duhet të mos toleroja sa të ma marrin mendjen e të
mos gjykoja dhe të ruaja deri në fund gjakftohtësinë. Të ndjekja gjurmët e
gjakut prej lindjes e fëmijërisë sime, me fëmijë të tjerë që qanin, deri në
kodrën e madhe me shkëmbij, gjysmë i zbathur e gjysmë i zhveshur; të
qetësoja shpirtin tim nga çdo gjë, e edhe nga dhembjet, dhe të qetësoja
fëmijët e tjerë nga gjithçka, të cilët shqetësoheshin shumë dhe prore
qanin. T`ua mbillja në qenien e tyre forcën time, durimin, logjikën dhe
urtësinë time jetësore…
U ula dhe po mendohesha. I kujtoja qindra të lexuar shkencëtarë, e të
tillë “shkencëtarë” të botës, nga Lindja e Perëndimi, nga Veriu e Jugu, të
cilët i patën mbushur bibliotekat me vepra që përsëriteshin.
Çudi! Detyroheshim të përsëritim se “të parët e botës qenë grekët
dhe romakët”. Romakët vinin nga Roma, por të parët gënjenin, sepse
ata nuk kishin qenë. Ne kemi qenë, ne! Një pjesë e jona e kishte shkruar
-
gjuhën me alfabet të Kadmit, që ishte i pasur dhe fenikas, por pjesatjetër jo! Edhe Romën e kishin ndërtuar iliro-albanët, nga shpërngullja edytë prej Trojës. Iliro-albanët kishin shkuar nga Dardania në Dardanele,dhe prej aty kishin kalur mandej në Gadishullin Italik.Po kush merret me këto?! E pavërteta njihet më shumë se sa evërteta! E pavërteta është ajo që u dashka “ta dëgjojmë”, ta mësojmëpërmendsh e kurr të mos e harrojmë, sado që e dhimbshme është për ne,e cila nuk ka fund, me përsëritje e mija përsëritje, madje me shkrim!…Shmoj shumë gjatë, ulur këmbëkryq, pranë gurëve, e trupit që dhemb.Në baltë e me quka jam i ulur e asgjë nuk më shqetëson, sepse jam mëkthjellët, ndonëse gjaku më kullon. Unë, nuk pajtohem me këtëgjendje! Aspak! Jo, nuk pajtohem! E si të pranoj të pavërtetën? Si tëvërtetë?!…Lëviz kokën time poshtë e lartë! I ngriti të dy duart lartë drejt qiellit!Këtu nuk është qielli i Zotave, por ndëgjojnë dhe vijnë brenda rrallëndonjëherë.E kujtoj një thënie të Dhimitër Pilikës (Sa bukur: Dhé-mitër e kaemrin):-„I verbër nuk është ai që nuk sheh, por ai që nuk dëshiron të shikojë!“2-Po, po!– them me vete. Kjo është e vërteta për botën që nuk do tëshohë e nuk do të pranojë të vërtetën! Na hakmerret neve, bijve tëshqipes, që veten tonë e quajmë “shqipëtarë”, por të tjerët, prej keltit tëvjetër, na quajnë Albanë!-Hëëë!… Ata që e kanë dhënë besën me djallin e Kryedomonin, bëjnëçmos që është e mundur, që të na e mjegullojnë të vërtetën– them dikur.Dhe, jam mbushur deri në kapuç të kokës sime. Po, po, deri në fund.Disa të tillë “letërprishësa”, të cilët janë pseudoshkencetarë dhe tëquajtur “albanolog”, e nuk janë aspak punëtor të mirë<lltë të çështjevepublike dhe intelektualë apo shkencëtarë, të tillët na spekullojnë shumënga shkresat, e që të nxisin më tutje këtë çështje. Natyrisht, jam i ndalur,ballë për ballë!Shumica niset prej Egjiptit, që ta gjëjë “origjinën” e kombit të vet, pornuk e dinë të vërtetën! Ndalem. Xhuzepe Katapano thoshte:2Dhimiter Pilika, “Pellazgët, origjina jonë e mohuar”, Botimet Enciklopedike”, Tiranë 2005, faqe 254.
-
-„I kam hequr Thotit maskën shumëmijëvjeçare të ibisit (Thoti ështëpersonalitet i madh në Egjipt, por emri i tij do të thotë shqip: thotë, 1et ateqë ka dashur të thotë Zoti i Madh, e të gjithë e marrin origjinën enjerëzimit prej Egjiptit. AI është prej Gadishullit ILIRIK, d.m.th. GadishullitMAIA, Gadishullit të sotëm Ballkan!!) dhe ia kam kthyer fytyrenboreale të Ilirit„ (të bardhë, si dëbora, prej maleve të Sharrit, shënimiim!), dhe <ilir> është i njëvlershëm me SHQIPTAR, domethënë bir i LIRISËdhe i DRITËS; dhe ju të gjithë e dini se SHQIPONJA, zog i lartësive tëmëdha, simbolizon më së pari DRITËN“.3A doni të dini më tepër që t`u tregoj?! Kjo është e shkruar me gjakutim! Të mos e harroni: çka shkruhet me gjak, e ka vulen time të geneve tëmia! Në qoftë se dini të analizoni DNA-në, e DNA-në e mësova me shumëvuajtje, kur isha fëmijë, është acidi dezoksiribonukleinik. Ju mund tëndjekni udhën deri në parahistori dhe do të më gjëni gjithnjë MUA.Kështu është, nuk bëhet tjetër…
NGA: Brahim AVDYLI
