Nga:Elida Rusta
S’kam me të dvetë
Kurrë
pse heshte gjatë.
Hesht se kështu
më djeg má fort!
Gjithmonë me yje
s’flitet,
kanë turrin e vet.
Anës Bunës jam,
prej kuarci e bore
me zemrën plot
limfë dashnie…
E vështirë me u
hupë.
Askush nuk din má
mirë se unë
si bjen dielli mbi
kala,
qysh kalëron fjalëve
kjo butësi
kërcënuese.
kërcënuese.
E shtrime bri
Rozafës,
të dyja nji sy,
nji dorë e nji gji jashtë.
S’ka varrmihës
që m’i merr masat e
trupit,
duhet vorr i sigurisë
së naltë tip
alkatraz…
nuk m’mbjen
gozhda e kryqit të
askujt.
Udhës takoj njerëz
të dhunshëm…
Vijnë me má puthë
arkmortin.
Më marrin në pyetje,
m’torturojnë për
romancë të paligjshme.
Gra si unë
prej yjesh e gjarpnijsh,
e kapërcejnë lehtë
ferrin.
Pak dashni m’duhet
me u nisë me
ulërima galaktikave,
me pushue
n’krahnorin tánd
limer ofshamash
me Prada e rrëshinë
pishe,
me ujqën
t’pushkatuem.
Fëmijë bjeshkësh e
vikingësh,
báj se zemërohem e
bie pik’
mbi të njejtën degë.
