NGA :ELIDA RUSTA
Bjen shi në vjeshtën e syve të mi,
thehen digat me rradhë.
Furtunë ka dyerve të zemrës.
I ftohtë vorri,
i flaktë imazhi.
Petalet rankojnë.
Kalendar bosh…
Ti pret i qetë në vendin e shpirtit.
Te shpia jonë mbi kodër,
len gjithmonë dritë ndezë
e dera hap pret të trokituna miqsore.
Nji a njimijë vjet n’mes?
Plakun për dekada jam,
thërrmue m’janë malet.
Flej ndonjiherë mos me dek n’kamb,
mos me u ftoh përjetësisht.
S’muj me mbyll sy pa m’puth ti!
Fmi i keq mbeta!
As gjumi as vdekja s’më rritin!
Ndoshta kam fat e vi aty
Nuk puthen yjet prej poshtë.
Babë!
A t’ka dal nata prej shtrati?
Jam idhnue me ty
me shijue ma fort pajtimin.
E çka àsht deka?
Kurrë s’ka përkund n’krah t’saj
burrë ma fisnik!
Rri shkēlqe!
T’bekueme e paç anën e dekun
që aq e vogël asht e boll vikat!
T’u shenjtroftë ana e madhe,
ajo anë e paanë
që na e mësoi dashninë shkronjë për shkronjë!
