Të gjithë ne që e kemi njohur shkrimtarin Ramiz Lika, tani pas ikjes së tij në b otën tjeter, ndjejmë një boshllek, kemi një këshillë më pakë, këmi një pëndë, boja e së cilsës u mbarua.Dhe të gjithë në, ashtu siç është kthyer në traditë, kur jemi në tavolina më njëri –tjetrin, dhe fjala bije për profsor Ramizin,
vihemi në garë , për të treguar detaje njohje, dhe opinione, të një jetë të tërë.Natyrisht unë autori I këtyre rradhëve, jo se nuk kam për të treguar, por po tregohem I kursyer, duke u ndalur vëtëm në një kujtesë të vitëve para ’90-es.Rastësia e një gjysëm pune përsonale , dhe profesioni si gazetar, dhe më se shumti si një arsye familjare, aso kohe i kerkova një “nder” mikut tim dhe të të gjithë rinisë , veçanarisht Shkodrane Lisin Bashkurtit, të shkoja në Gjirokastër , si gazetar I “Zerit të Rinisë”. Shkova.Gjatë ditëve të qendrimit në atë qytët, në të cilin shkoja për herë të parë, kujtesat e bukura, s’u harruan lehtë.
Në një nga fshatrat e Dropullit, Goranxi quhej ishtë një fermë e rritjes dhe përpunimit te prodhimeve blegtorale.Natyrisht gjatë bisedave aso kohe me të rinjt , të moshuarit ,me intelektual, si kudo në çdo qytet kryetem e bisedës , ishte arti dhe letërsia.S’më harrohet kurr, bashkbiseduesit pyetjen e parë më benin nga je? Dhe kur iu jepja këtë pergjigje: Nga Kopliku. Pra je shkodran më thonin; Un e miratoja me një tundje koke.Dhe pyetja tjetër që më ka mbetur gjithë jetën në mendje është: A e njeh këtë shkrimtarin Ramiz Lika? Serish një Po nga unë merrnin. – I lumt ka shkruar një roman më të “mirë “ se Ismali ynë. E kishin fjalën për romanin Taifund në Brigjet Tona.Dhe personi tjetër qe më pyeten ishte: Po Sali Manin e njeh nga afer? Natyrisht edhe në këtë rast një Po të madhe merrnin nga unë. Aso kohe artisti I merituar Sali Mani kishte rrembyer zëmrat e cdo shqiptari verior apo jugor.Dhe realisht personi I tretë që me pyeten ishte dramaturgu 
Fadil Kraja, I njohur ato vite me dramat e tij gjigande që transmetoheshin në Tv shqiptar, si Gjaku I Arbërit e tjera.Përsëri për mua ishte emocion, por edhe krenari , edhe një “pasaportë” identiteti, sepse iasha miku i tyre.Kur u ktheva ne Shkodër profesor Ramizi me pyeti si e kalove, dhe si e perjetova këtë udhëtim. I tregova gjithçka nga mbresat e mija, edhe për faktin se qellimin për të cilin kisha shkuar me eci puna mire, por edhe më Intersante I thash, dhe I tregova faktin se me kishin pyetur me interes si përe të ashtu edhe për dy kolloset e tjere, dhe unë me naivitetin e moshes shtova; e çuditshme , askush nuk më pyeti, për sekretarin e parë të rrethit , vetëm per Ju!Mëndimtari , dhe guximtari , por dhe shpirtnjeriu si Ramiz Lika, me tha: E fortë, por mos ia thuaj askujt tjetër veç mikut tënd dhe timit Lisenit. Në fakt e zbatova këshillin e tij. Dhe Liseni ish sekretari I Parë I Rinisë Shqiptare, aso kohe, ashtu siç dinte Ai me diplomacin e një njeriu të mënçur më tha:Po , po edhe për sekretarin e parë , edhe për kryetarin e komitetit të kanë pyetur, dhe miqësisht më vuri dorën mbi kokë. Kjo ishte natyrisht një këshillë e vlefshmë për kohën.Ndersa kur folëm për të tre figurat e sipër cituara, natyrisht të tre këta , dhe në mës tyrë Ramiz Lika qendronte si një Stuhi. 
Ashtu si romanët e tij , Stuhia, Taifund në brigjet tona, Dallgët , e deri tek njëri prej romanve të tij të vitëve të fundit , ku redaktimin letrarë na e pati besuar mua dhe kolegut tim gazetarit Rifat Ymeri. Fakt ky mjaft sinjifikativ I thjeshtësisë së një pënde gjigande si Ramiz Lika.Ndaj këto ditë pas ikjes së tij në jetë tjeter, në vertetë e ndjejmë domosdoshmerinë e rileximit të këtyrë romaneve , që sahërë I lexon ,diçka më shumë mëson.
