Oriada Dajko
Në kafenenë përkashi ,si në çdo ditë tjetër pa risi,
mes tingujsh të harruar,
i rikthehemi një bisede tashmë të ezauruar.
Përkashi, në kafene
prej vitesh në të njejtën tavolinë,
me një kafe po e mbyt vetminë.
Njëherë e një kohë,shumë vite më parë,
po aty, kishte vend për dy…
E une?! Unë! S’mund të them më
se s’është më si dikur
se për çudi, edhe atëherë ishim të vetmuar,
të vetmuar më shumë se kurrë.
Por, jo sa sot,
asnjëherë sa tani.
