Mos i beso kurrë një të huaji …

Përgaditi : Istref  Haxhillari

Mos i beso kurrë një të huaji

            – Mezi të njoha, – thirri me zë të lartë si goditje tamburi. E përqafoi. 

I freskët, lëkurën të lëmuar pa rrudha, Lorani ruante të njëjtin portret. Sytë e prushtë, shtati masiv, shprehja e sigurisë në vetvete kishin hir të zhurmshëm.

            Zamira u hutua. Mes faqes së majtë përvijoi ajo gropëza e njohur.

– S’ke ndryshuar! – vuri re e habitur. Dy paralele pas tij në shkollën e mesme të gjuhës frënge, ruante hijet e miqësisë së dikurshme që nuk shkoi më shumë se aq.

– Ti po, – i tha duke rrëshqitur vështrimin përgjatë profilit joshës, – qenke bërë më e bukur, – dhe sytë iu errësuan.

            – Ç ’ka ndodhur me ty? – u orvat të zhbironte njëzet vite të panjohura.

– Kam jetuar, – u përgjigj me ton tjetër lloj.

Ajo pikasi hidhërimin në fytyrën e tij dhe u pendua. Nuk e mendoi se prekte një plagë të hapur.

            – Jo se është e nevojshme, – i tha.

Lorani i dhuroi një buzëqeshje të ndrojtur, para se të linte kujtimet të rridhnin.

            – Quhet dashuri edhe të lësh dikë të ikë. Dhjetë vjet martesa u mbajt në ekuilibër mbi një fije, – u rrëfye me kokën ulur, të mos i shihte pikëllimin që e rrëmbente sa herë e sillte rasti të përmendte familjen e humbur.   

– Sa e trishtuar! – zëri i saj e humbi gazmendin e fillimit. Brenga u fut në mes për ta bërë të dhimbshëm takimin.

Ai u rrek ta kapërcente.

– Ke radhën, – e vështroi në sy.

Zamira fshehu fytyrën me duar, shprehi e mbetur nga koha e shkollës. E bënte sa herë i duhej të frenohej, për të mos thënë ndonjë gjë të nxituar.

– I kam braktisur fjalitë e gjata, – kërkoi të fitonte kohë.

– Ç’do të thuash?

– Flas shkurt.

– Gjithsesi po vonohesh..!

– Jam beqare, – i tha sa fundi. Nuk pati jetën që shpresoi, por ishte jeta e saj dhe ajo donte ta respektonin.

Ai nuk foli… disa çaste mbetën në këmbë, fajtorë pa ndonjë faj konkret.

Për të mbushur humnerën e beftë të heshtjes, Lorani i futi krahun, bëri drejt lokalit në qendër të qytetit, një bar intim e i kushtueshëm, me pamje të hijshme. Zunë tavolinën e lirë në cep, shijuan peizazhin që ofronte bujarisht dritarja pa perde. Akujt vishnin trungjet e pemëve me mbulesë të qelqtë, degët e ngarkuara rrezatonin të gjithë ngjyrat e ylberit.

Tabloja dimërore e thithi Zamirën, nuk e vuri re trikon t’i shkiste krahëve, duke nxjerrë në pah supet e zbuluara.

– Miku i radhës, – u dëgjua një zë i shëmtuar pas tyre. Qëllimisht i lartë.

Atmosfera ndryshoi, u bë arktike si jashtë. Lorani u ngrit, në fytyrë i ra çehre e keqe. Zamira pa një rrudhë t’i fluturonte nëpër ballin e zbehur dhe e zuri për dore.

– S’ka gjë, – i tha pa mundur ta zhvishte zërin nga tronditja, – e dija, kështu do të sillej…

Takimi tjetër nuk vonoi.

– Kam diçka për të thënë, – i telefonoi Lorani.

Ajo pranoi me zemër të thyer. Ngjarja e shkuar i la shije të hidhur, po mëshirën s’e donte. Shkoi vetëm t’ia thoshte.

Nuk arriti.

Ai i propozoi pa ulur.

– Dua të fejohemi, nëse më pranon kështu siç jam, – e këqyri thellë syve të lëngshëm, mbushur me lot të pa derdhur, – takimi me ty ishte ai që më mungonte.

Përgjigja humbi para se ta kapte, gjuha e lirë përkëdheli në heshtje emrin e tij. Një lëmsh hormonesh femërore e verbuan.

– Do dalim për kafe?  – e pyeti me njëlloj alarmi të pa fshehur.

– Sigurisht dhe do t’i thyej turinjtë kujtdo që guxon.

Trup vigani, krahë të gjatë, muskulorë! A thua mjaftonin? Nuk do të lodhej nga jeta me një… s’guxoi të shkonte më tej.

Ai ia lexoi mendimet.

– I vetmi premtim, – i tha, – për të tjerë s’ ke nevojë…

Pasi la rrugën kryesore, makina rrëshqiti drejt njollave të ndriçuara që shquheshin dobët në sfondin e ngatërruar të degëve lakuriq. Kohë pas kohe, perde të pluhurosura bore u dilnin përpara, pengonin lëvizjen.

Strukur në ndenjësen e parë, Zamira ndjente jakën e ngritur t’i bëhej përqafim.

Parkuan larg vilës së vetmuar. Rrugicën e kalldrëmtë e bënë shtrënguar pas njëri-tjetrit, po flokët e plogëta të borës ua gjenin qepallat. Në kuzhinë tavolina shtruar për festë, lule, qirinj. Flaka e oxhakut përkundej si balerinë, flatra të holla vibronin, duke vesuar leskra pluhuri rreth abazhurëve.

Lorani nxori një unazë ari.

– Pranon për burrë një plak të pafat? – e pyeti i përkulur në gjunjë.

Pamja groteske nuk e bëri të qeshë. Ngutja e frikësoi. E mendonte pa pushim fejesën e vonuar, po gjithnjë e kundërshtonte. Numëronte meshkujt me të cilët pati shkuar, përpiqej të gjente provokatorin e radhës. A do mundej të përballej me të gjithë? E shkuara del një ditë në sipërfaqe të kujtesës.

Ajo nuk donte dramë tjetër.

– Nuk është pak si shpejt? – e vështroi gjatë si t’ia ngulte sytë fatit.

– Sa duhet të presim?

Kapi bebëzat e tij të çelura dhe zemra ndërroi marsh. Nuk ishte aq e keqe sa mendonte. Të paktën një herë në jetë donte të ishte gruaja e një burri.

Uli kryet, pëshpëriti një “po” të vakur.

Loranit i mjaftoi. E zuri për mesi, e ngriti pupël. Shkarkesa e mishit të tij iu përnda në tërë trupin dhe u rrëqeth. Dita e saj, lumturia e shumë pritur, përse të ngurronte? Largoi imagjinatën, të vetmin armik të pranishëm, u dorëzua.

Puthja erdhi e ëmbël, ngacmuese dhe ajo u pështjellua. Lorani i ngjeshi gjuhën brenda, gishtat zunë të gjezdisnin përpjetë kofshës. Prekja e tronditi si shok elektrik, trupi i etur u përgjigj i tendosur.

Zot, ç ’ditë!

– A mund të presësh pak? – e pyeti, duke e ledhatuar me sy.

Ai u ngjeth nga përfytyrimi. Zamira e puthi sërish. U shkëputën për t’u mbushur me ajër.

– Pesë minuta… – asaj iu pengua frymëmarrje.

Banja e priti të dehur, kraharori po i çahej. E shijonte çastin, sikur do t’i ikte dhe ajo të mos e kapte dot më. Provoi të kuqin rozë. Iu duk i shpëlarë, e zëvendësoi me të ndezur. Ndërroi të brendshmet, këmishën, veshi fustanin lela, të hapur, shumë seksi. I shkrepi të këpuste një trëndafil kundërmues nga buqeta. E shkoliti, i shpërndau të gjitha fletët nëpër trup. Deshi të shikohej sërish në pasqyrë, pa atij çasti ikën dritat.

“Mirë je, mjaft u vonove,” – iu kërcënua vetes.

Lagja zhytej në errësirë, simfonia dimërore prekte apogjeun, po brenda ishte ngrohtë, qirinjtë e festës ndriçonin të patrazuar.

– Erdha, zemër, – thirri te pragu.

Ishte kaq e mbushur!

U habit kur e pa të flinte mbi divan. Gërhiste lehtë, mezi dëgjohej. Gjumë i plotë, pa ndonjë zhurmë, apo ëndërr. Dhoma lahej në dritën e zjarrit, fytyra herë i ndriçohej, herë i fshihej nga errësira. Nënqeshja mbi buzët e palëvizshme e tregonte të lumtur. Thithi pamjen si e përzhitur nga etja pranë burimit dhe u kujdes të mos bënte zhurmë, duke luftuar prirjen natyrale të femrës.

E shtyu pak e nga pak zgjimin, derisa heshtja u zgjat, u bë mbytëse.

– Ngrehu, gjumash, për se më ke thirrur sonte, – e preku lehtë në ballë. Ai nuk lëvizi. E shkundi ngadalë, pastaj gjithnjë e më fort, asnjë shenjë zgjimi.

Pritja u var e rëndë, e ankthshme si re e zezë, ngarkuar me mëkate. Nuk e dinte ishte gjendje të fikëti, apo… mijëra pandehma e sulmuan. Zemra i thoshte se vuante nga ndonjë sëmundje e panjohur.

Rrëmbeu celularin, u ra numrave me radhë. Askush nuk u përgjigj, dilnin  fikur ose të paarritshëm. Hodhi aparatin, rrëmbeu pultin e portës. Sistemi nuk funksiononte pa energji elektrike. Tërhoqi dorezën, as bëhej fjalë, kanati i blinduar nuk donte t’ia dinte.

U kujtua të merrte ambulancën.

– Dikush po vdes, – u tha, – ejani sa më shpejt.

– Ku të vijmë, zonjë? – u përgjigj një zë i përgjumur.

Hera e parë që shkelte aty, s’e kishte idenë ku gjendej. U mundua të sajonte vendndodhjen, nuk arriti… telefoni u mbyll. Mallkoi veten që ishte treguar aq e pavëmendshme. Sa me fat njerëzit! Nuk dinin çfarë ndodhte fare pranë tyre.

Dhe i urreu të gjithë.

            Iu kthye telefonit, provoi përsëri. Dikur kapi sinjal.

            – Lor, këtej nga ne është kulmi i punës, – u përgjigj një zë i largët, – si e ke hallin?

            – Është sëmurë, – u përgjigj Zamira.

            – Doktor nga Amerika kërkoni?

            – Në djall vajtsh! – vuri duart në kokë, ia krisi të qarit.

Telefonin që rrëshqiti në dysheme me tingull të shurdhët e nxori nga apatia: koha rridhte me shpejtësi marramendëse. Mblodhi veten, hapi dritaren, mori frymë thellë të gjente zërin e humbur.

– Ndihmë, Lorani po vdes, – bërtiti sa mundi.

Nga shtëpia përballë doli një burrë i shkurtër me xhup dhe kokore sharrëxhinjsh. Në duar vërtiste elektrikun me bateri.

– Cila je ti? – i lëshoi konin e dritës.

U rrek të gjente përgjigje të besueshme.

– Nusja, – thirri së fundi.

– Ç ’nuse moj, ai është beqar, – u kthye mbrapsht i inatosur që e shqetësuan në mes të natës. Shaka bajate!

– Sapo u fejuam, – u mundua ta zbuste.

Ai pothuaj s’e dëgjoi. Mbase nuk donte ta dëgjonte.

– Lodër e bukur! – zëri i ngjirur kumboi në errësirë ogur i zi.

Zamira ktheu sytë nga i sëmuri dhe u ndje e kapur në faj. Qindra mendime e sulmuan, sa mundohej të kapte njërin, i ikte tjetri. E hallakatur, e çorganizuar, mbeti me vështrim mbi fytyrën e padeshifrueshme, sikur donte të mbyllte në kujtesë profilin. Truri nuk i bindej, idetë i shteruan, e kaploi një pafuqi e thellë, rraskapitëse.

Edhe zjarri i pa ushqyer ronitej ngadalë, sikur donte vdiste.

Mëngjesi nisi të çapitej me të njëjtën pamje vrastare të natës që po ikte, kur ndjeu praninë e rrymës elektrike. Shpresa i vërshoi nëpër trup, shkundi plogështinë, u sul të gjente pultin.

As e vuri re portën të mbyllej pas saj.

Qyteti i ngrirë rënkonte nga fshikujt e erës, masa të ngadalta bardhësie rrëshqisnin  çative, mbushnin oborret. Fustani i tejdukshëm i futi ngricën në çdo pore të trupit, u desh fare pak të mpihej. Duke kërcitur dhëmbët bëri mbrapsht, lëvizi disa herë dorezën, ndonëse e dinte që porta nuk hapej.

U topit, s’ndiente më kurrgjë, as të ftohtin polar, as erën e marrë. Çdo pjesë e qenies tejçonte ankth. Vështrimi iu vesh nga një perde e padepërtueshme, buzët iu nxinë, këmbët nuk donin të bindeshin.

Iu dorëzua mjerimit të vet…

U zgjua në një dhomë spitali me fytyrë të zbehtë, fytin të nxehtë e të ashpër. U përpoq të orientohej, po kujtesa e kishte braktisur, gjithçka i turbullohej. Sytë e mugët nisën të shquajnë anësoret e sendeve, aparatin e serumit, krahët e zbuluar, tubat plastikë, shiringat në llëra. Një objekt i zi masiv i bllokonte shikimin. Puliti sytë, derisa masa e murrme u kthye në plakë të bëshme, shumë të vjetër. Mbi faqet e rrudhura, palosur për tmerr, vijëzonin lot. Priti ta sqaronte dikush, t’i thoshte ç ’kishte ngjarë, po asgjë nuk pipëtinte.

As e ëma e Loranit, ngrirë gur varri mbi krye.

Shkurt 2017