Tregim nga : Eva Gjoni
Ana ishte ulur ne ballkonin e saj , po pinte kafen e mbasdites, ishte nje perendim i bukur ato perendime te flakta , ngjyra mahnitese qe krijoheshin ne horizont , drita thyhej aq embel dhe ti ndihesh si nje zane e do te kesh krahe fluturues , te maresh ngjyren e qiellit , ngrohtesine e mbremjes , qetesine e detit . Ana mendonte se kjo pamje te ben qe shpirti yt te deshiroje ate lloj dritherime qe jep dashuria , do te dashurosh . Ne kete gjendje ishte kur ju kujtua nje shkrim qe kishte lexuar shume vite me pare , i kishte mbetur ne mendje . Ishte nje proze e shkurter e botuar ne nje gazete , ne ate kohe lexonte shume shtypin e shkruar , por me kohe e kishte lene menjeane , ishte lodhur me shkrime politike e kronika te zymta . Por ai shkrim ishte dicka tjeter . Fliste per nje zonje te moshuar , shume fisnike , e bukur . Ajo tregonte shume vemendje per paraqitjen e saj , kishte feminitet ne menyren e te folurit , veshja e saj ishte e vecante tregonte me se miri brendesine e saj , kishte shume klas te ajo grua . Jetonte e vetme pak dinin per jeten e saj , kishte femije te martuar e qe kishin ndertuar jetet e tyre . Ajo gjithmone shetiste vetem , pinte kafen vetem , por ne syte e saj nuk kishte asnjehere trishtim dhe vetmi , gjithmone e buzeqeshur , shikohej qarte ajo ndjenje lumturie qe mbarte ne vete . Bisedat me komshinje evidentonin se ishte e qete dhe ne paqe , nuk kishte tensione , ankthe , frika te viteve mbi shpine e te diteve te jetuar vetem. Ne shtepine e saj asnjehere nuk mungonin lulet , cdo orendi , perde , kolltuk ishin me ngjyra te celura dhe ambjenti ishte me shume drite . Aty ne cdo stine ndiheshe se ishe ne nje shtepi pushimi buze detit ne pranvere . Por koha iken dhe jeta e saj u shua , ne qytezen ku jetonte te gjithe u moren me pregatitjen e percjelljes per ne ate boten tjeter ku nuk di cfare te pret ….
Si ne cdo ceremoni per lutjet e fundit ishte dhe hoxha i qytezes , nje njeri i qete dhe fjale pak . Ai dukej shume i lodhur , syte e vrare , ndoshta nata nuk kishte qene e mire per te por dhe ishte i goxha i moshuar . Gjate lutjeve kishte momente qe zeri i shuhej , ndalonte per pak sa thua nuk po merte fryme , pastaj i jepte force vetes dhe vazhdonte dhimbshem me fjalet si zeri i qyqeve gjate neteve me shi , te pranishmit e shikonin me vemendje , lutjet e tij dukeshin si nje vajtim shpirti kjo i bente te renqetheshin te derdhin lot . Nje djal i ri qe sa po ishte kthyer nga studimet per gjuhen arabe kur degjoj lutjet ne fillim shtangu , kaloj mes turmes dhe qendroj prane hoxhes per ta degjuar me mire , djaloshi nga cfare degjoj filloj ti dridheshin duar dhe syte ju mbushen me lot .
Mbas ceremonis ai ju afrua hoxhes dhe i foli arabisht , hoxha e pa i habitur , nuk besonte se ndonjeri do kuptonte fjalet e tij .
Si ti i degjove te gjitha cfare thash ?
Po i tha djali dhe degjova historine me te bukur te dashurise ne jeten time , pash dhimbjen me te madhe te humbjes se njeriut te dashur dhe kuptova perse ajo zonje nuk u plak kurr , ajo ishte e mbushur me ate lloj dashurie qe ju mbartnit per njeri tjetrin , shpirti i saj jetonte cdo cast , ajo nuk ishte vetem , ajo ishte e lumtur , per te vitet nuk kishin kuptim , ajo priste vetem mengjeset te ishte prane njeriut te saj , jeta e saj ishte vetem zgjim , fillim dite per te jetuar me ty . Hoxha dhe zonja ishin dashuruar per vite ne heshje vetem ata e dinin , ishte dashuria e tyre e madhe nuk i perkiste askujt . Kete po mendonte Ana dhe gjendja e saj e brendeshme ishte e lengshme e vaket e bute e qete , shpirti i saj ndihej mire , nuk ishte i ngurt , as i ftohte , nuk kishte thepa qe te shpojne …. Ana mbaroj kafene dhe u fut brenda , kishte nevoje te hidhte dicka kraheve .
